Σχέσεις Κράτους-Ἐκκλησίας

«Ὁ πολιτισμός τῆς Ρωμηοσύνης μας ἀποτελεῖ τήν καλύτερη ἐγγύηση γιά τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί ἰσονομία πρός ὅλους».

Ἡ Ὀρθοδοξία στό πολιτισμικό DNA μας

• Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες οἱ πατέρες τοῦ 1821, πήραν τά ὄπλα πρώτα «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία» καί ἕπειτα «γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».
• Ἡ στενή σχέση Ἑλληνικοῦ Κράτους - Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι πλεονέκτημα καί ἐθνικό κεφάλαιο. Δέν λογοδοτοῦμε στήν Εὐρώπη ἤ σέ ἐπιτήδειους γιά αὐτό.
• Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά ἀπολαμβάνει τῆς ἀμέριστης τιμῆς καί τοῦ σεβασμοῦ ἐκ μέρους τοῦ Κράτους, ὅπως αὐτό προκύπτει ἀπό τό Σύνταγμα ὅσο καί ἀπό τή σύσταση τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
• Ἡ ἀναφορά στόν Τριαδικό Θεό στό προοίμιο τοῦ Συντάγματος ἀποτελεῖ δεσμευτικό κανόνα.

Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία εἶναι βασικό ἀνθρώπινο δικαίωμα.

• Νέο νομικό πλαίσιο προστασίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἤ ὁποιασδήποτε ἄλλης γνωστῆς θρησκείας ἀπό ἀνοίκειες προσβολές καί βλασφημίες.
• Σεβασμός τῆς Πολιτείας στήν θρησκευτική συνείδηση τῶν πολιτῶν. Εἶναι ἀδιανόητο τό κράτος νά παρεμβαίνει στά Ἱερά Μυστήρια, νά γνωμοδοτεῖ γιά τίς προϋποθέσεις τέλεσής τους, νά τά ἀπαγορεύει, ἤ νά ἐπιτρέπει ἀτιμωρητί προσβλητικές ἀπόψεις δημοσίων προσώπων γιά αὐτά.
• Σεβασμός τῆς Πολιτείας στίς προδιαγραφές ἔκδοσης «κάρτας πολίτη» ἤ ἀστυνομικῶν ταυτοτήτων ὥστε νά μήν α) περιέχουν προσβλητικές καί δυσώνυμες σημάνσεις γιά τούς Χριστιανούς β) ὑποσκελίζουν τήν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου στήν πορεία χάραξης μίας ὀργουελικῆς κοινωνίας.
• Ἀγκαλιάζουμε τήν Ἀνεξιθρησκεία. Κανείς δέν πρέπει νά ἐμποδίζεται μέ βία ἤ ἀπειλή ἀπό τό νά ἐπιλέξει τήν θρησκεία πού ἐπιθυμεῖ. Ἀντίθετες λογικές (π.χ. Σαρία) εἶναι ὅμως ἀνυπόστατες γιά τήν ἑλληνική ἔννομη τάξη.

Ἡ Κυριακή εἶναι ἐπίσημη ἡμέρα ἀργίας κατά ἐβδομάδα.

• Οἱ Ἐπίσημες Κρατικές Ἀργίες περιλαμβάνουν καί τίς μεγάλες θρησκευτικές ἐορτές τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἦτοι Χριστούγεννα, Πάσχα, Πεντηκοστή, Κοίμηση τῆς Θεοτόκου.

Τό μάθημα Θρησκευτικῶν εἶναι ὁμολογιακό κατά τό Σύνταγμα. Ἐτερόδοξοι ἤ ἐτερόθρησκοι μαθητές δικαιοῦνται ἀπαλλαγῆς.

• Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀποκλειστική εὐθύνη νά μορφώσει τούς ἱερεῖς καί νά παρέχει διαπιστευμένους διδασκάλους θρησκευτικῶν στά σχολεῖα (ὅπως σήμερα γίνεται ἀντίστοιχα σέ σχολεῖα θρησκευτικῶν κοινοτήτων).

 Οὔτε Καισαροπαπισμός, οὔτε Παποκαισαρισμός.

Σήμερα οἱ σχέσεις εἶναι νομικά ξεκάθαρες. Ἀπαιτεῖται στενή συνεργασία γιά τό καλό τῆς Πατρίδας. Δέν νοεῖται ἐκ μέρους τοῦ Κράτους ἀδιαφορία ὡς πρός τήν Ἐκκλησία οὔτε ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας πλήρης ἀποσύνδεση ἀπό τό Κράτος ἤ συμμετοχή κληρικῶν σέ κοσμικά ἀξιώματα.

Ἡ μισθοδοσία τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν ἀποτελεῖ δέσμευση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, λόγῳ, ἀρχικά τῆς παραχωρήσεως σχεδόν ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στό Κράτος μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή.

• Ἐλάχιστος ἐγγυημένος μισθός ἀνεξαρτήτως Μητροπόλεως, ἰδιαίτερα γιά τούς ἐγγάμους ἱερεῖς.
• Ἐπιτρεπτή ἡ ἵδρυση καί λειτουργία χώρων προσευχῆς μή Ὀρθοδόξων δογμάτων ἤ θρησκειῶν ἀνάλογα μέ τόν ἀριθμό τῶν ἑλληνικῆς ὑπηκοότητας πιστῶν τους, οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν καί νά ἀναλαμβάνουν καί τήν δαπάνη ἀνέγερσης σέ ἰδιωτικό τους χῶρο, ἀφοῦ λάβουν σχετική ἄδεια τῶν ἀρμοδίων ὑπηρεσιῶν, καί ἐφόσον πληροῦν τίς προϋποθέσεις τῆς κείμενης νομοθεσίας.

Ἡ νομοθεσία καί κοινωνική ἠθική τῆς Πολιτείας ὀφείλει νά σέβεται βασικές χριστιανικές ἀξίες:

• Τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεώς της.
• Τήν προστασία τῶν παιδιῶν ἀπό ἐκπαιδευτική προώθηση πρακτικῶν καί ἰδιοτήτων πού εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ.
• Τήν ἱερότητα τοῦ γάμου προσδιοριζόμενου σαφῶς ὡς ἕνωσης ἀποκλειστικά μεταξύ ἑνός ἄνδρα καί μίας γυναίκας.
• Τή συνακόλουθη ἀνατροφή παιδιῶν καί τήν υἰοθεσία άποκλειστικά σέ περιβάλλοντα πού ἔχουν σεβαστεῖ αὐτήν τήν ἱερότητα τοῦ γάμου.
• Τήν ἰσορροπημένη ἀνθρώπινη ἀνάπτυξη, μέ τήν ἐναρμόνιση μεταξύ ἐνηλικίωσης, ἐπιτρεπτής ἡλικίας σύναψης γάμου, νόμιμης ἡλικίας συναίνεσης, καί νόμιμης ἡλικίας ἱκανότητας λήψης ὑπευθύνων ἀποφάσεων.