Η πανδημία συνεχίζει τον δρόμο της. Σχεδόν τρία χρόνια. Μας στέρησε πολλά. Μας άφησε περισσότερα. Μας έμαθε πράγματα που ίσως δεν θα τα φανταζόμασταν. Ένα από αυτά, αφορά τους ανθρώπους. Οι συμπεριφορές και οι χαρακτήρες. Και το κυριότερο από τους ανθρώπους, οι γιατροί. Σπουδάσαμε γιατί είχαμε κάποια ιδανικά. Δουλέψαμε με αυτά.
Μυθοποιήσαμε τους δασκάλους μας. Τους καθηγητές μας. Σκύψαμε πάνω στον άρρωστο φροντίζοντας να διώξουμε το κακό, να του ξαναδώσουμε την υγειά του. Δεν φοβηθήκαμε αν μεταδίδει ή όχι. Προσέχαμε. Ο σκοπός μας ήταν ο άρρωστος κυρίως. Και ήρθε η πανδημία και τα διέλυσε όλα. Φανέρωσε τους ανθρώπους, τον χαρακτήρα τους. Ο φόβος φώλιασε στις ψυχές. Και ξαφνικά οι γιατροί (όχι όλοι ευτυχώς) έγιναν απλοί άνθρωποι.
Ξέχασαν τον όρκο του Ιπποκράτη. Έκλεισαν τα ιατρεία τους. Δεν δεχόντουσαν ασθενείς με Covid-19. Ή έδιναν τηλεφωνικά τις οδηγίες τους! Ή δεν απαντούσαν καν στα τηλέφωνα. Ας μη διαμαρτυρηθεί κανείς. Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες. Όλοι μας έχουμε και προσωπικά παραδείγματα. Προσέξτε μιλάμε για γιατρούς, που ορκίστηκαν να υπηρετούν τον άρρωστο και όχι τον υγιή. Τι κρίμα!
Ο φόβος έφερε τον διχασμό. Και ο διχασμός, τις περίεργες σκέψεις. Ακούσαμε ακαδημαϊκούς δασκάλους να αναπτύσσουν παιδαριώδεις ιδέες και σκέψεις περί ιού, εμβολίων κλπ. Ακούσαμε να μετρούν κατά πως τους συνέφερε. Ακούσαμε θεωρίες που ανέτρεπαν όσα μάθαμε στο πανεπιστήμιο, αυτά που οι ίδιοι μας δίδασκαν. Η ιατρική είχε αλλάξει πλέον.
Γιατί; Μα γιατί οι άνθρωποι αυτοί συμπορεύθηκαν με τo διατεταγμένo αφήγημα. Χωρίς να σκεφτούν, να κριτικάρουν, να συγκρίνουν, να διαβάσουν, βρε αδελφέ, τα δεδομένα. Οι γιατροί είχαν γίνει παιδιά της βιομηχανίας, του σωστού ή λάθους αφηγήματος. Με όποια ανταλλάγματα. Τα οποία ανταλλάγματα βέβαια δεν άργησαν να φανούν. Και το χειρότερο νομίζω από όλα: όταν ένας αριθμός γιατρών (γενικώς υγειονομικών) αντέδρασε στο αφήγημα και δεν δέχτηκε υποχρεωτικές παρεμβάσεις, ο αριθμός αυτός τέθηκε σε αναστολή εργασίας. Ναι, χωρίς να πληρώνεται και χωρίς να έχει το δικαίωμα να εργαστεί κάπου αλλού. Ένας χρόνος τώρα απλήρωτοι. Πως θα ζήσουν; Τι κράτος είναι αυτό; Που χωρίς επιχειρήματα στερεί τον πολίτη από το ψωμί του; Αλλά οι συνάδελφοι των υγειονομικών τι έκαναν; Δεν όφειλαν να τους συμπαρασταθούν; Αδιαφόρησαν πλήρως. Καμία συμπαράσταση. Καμία κίνηση διαμαρτυρίας. Μια απλή αλλά δυναμική απεργία πιστεύω ότι θα έλυνε το θέμα. Οι γιατροί σ΄ αυτή την πανδημία βρέθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Τα αίτια γι’ αυτό είναι δύσκολο να αναζητηθούν στην παρούσα φάση.
Σημείωμα Συντάκτη του ηλεκτρονικού περιοδικού «Λοίμωξη» τεύχος Νο. 64 – Του καθηγητή κ. Γιάννη Καβαλιώτη
