Το διήμερο 20 και 21 Μαΐου είναι ένα ακόμα διπλό ιστορικό «στιγμιότυπο» εξαιρετικής σπουδαιότητας, από εκείνα που περιέχει άφθονα το ελληνικό εορτολόγιο.
Όμως, τόσο λίγο σπουδάζουμε το νόημα τέτοιων επετείων στην εποχή μας. Συναντά η ημέρα μνήμης των Αγίων αυτοκρατόρων μας και ισαποστόλων, Κωνσταντίνου και Ελένης την επέτειο της έναρξης ενός από τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας της πατρίδας μας και ολόκληρης της Ευρώπης. Την Μάχη της Κρήτης.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας –ο φρικτά συκοφαντημένος από όλους τους εχθρούς της χριστιανικής πίστης- διδάσκει πώς ένας αυτοκράτορας άλλαξε τον ρου της Ιστορίας, επιτρέποντας στο χριστιανικό μήνυμα να διαδίδεται απρόσκοπτα, αλλάζοντας τη ζωή των ανθρώπων και την κοινωνία προς το καλύτερο.
Διδάσκει επίσης πώς οι χριστιανικές αξίες μπορούν να επηρεάσουν θετικά την πολιτική συμπεριφορά, με τα φιλολαϊκά και ανθρωπιστικά του νομοθετήματα, όπως η κατάργηση της ποινής της σταύρωσης, η αντιμετώπιση των δούλων για πρώτη φορά στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως… ανθρώπων, η θεσμοθέτηση της αργίας της Κυριακής κ.π.ά.
Η Αγία Ελένη διδάσκει πώς μια μητέρα μπορεί να αλλάξει την Ιστορία, διαπλάθοντας τον υιό της, ως έναν από τους Μεγάλους της Ιστορίας. Στέλνοντας μήνυμα ύψιστης σημασίας για τη Γυναίκα, για τη Μητρότητα, για την Οικογένεια, για την Πολιτεία, για τα παιδιά μας, για όλους μας.
Η ίδια δεν ήταν έγκλειστη σε κάποιο σπίτι (όπως ποτέ δεν υπήρξαν «έγκλειστες» οι γυναίκες της παράδοσής μας), αλλά δραστηριοποιήθηκε υπέρ των φτωχών και αδυνάτων. Διενήργησε ανασκαφές που αποκάλυψαν τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων -τα οποία σήμερα δυστυχώς δεν προστατεύει η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας- και γενικά συμπεριφέρθηκε και η ίδια ως μια Μεγάλη της Ιστορίας.
Η Μάχη της Κρήτης διδάσκει σε όλη την ανθρωπότητα πώς ένας λαός, ξαρμάτωτος, αντιστάθηκε σύσσωμος σε πάνοπλους εισβολείς με όποια μέσα διέθετε, ακόμη και με τα γεωργικά του εργαλεία! Τα μηνύματα αυτού του Αγώνα είναι πολλαπλά και γίνονται ολοένα και περισσότερο επίκαιρα, καθώς βιώνουμε, στην πατρίδα μας αλλά και παγκόσμια, την δραματική άνοδο ενός ιδιότυπου φασισμού. Γιατί η σοβαρότερη απειλή δεν είναι ο φανερός και απροκάλυπτος φασισμός, που διεκδικεί βίαια την εξουσία, απέναντι στον οποίο πάντοτε ο λαός μας αντιστάθηκε, όσο ο ύπουλος κεκαλυμμένος φασισμός, που βρίσκεται ήδη στην εξουσία, με τον μανδύα μιας οργουελικής δημοκρατίας. Αυτός γίνεται ολοένα και πιο ωμός και διεκδικεί την καθημερινότητά μας, τη συνείδησή μας και την ψυχή μας.
Δυστυχώς η νέα γενιά αγνοεί τη Μάχη της Κρήτης, ακόμη και στην ίδια την Κρήτη. Αυτό εγείρει εκ νέου το επιτακτικό αίτημα για διδασκαλία της τοπικής ιστορίας στην πατρίδα μας κατά νομό και περιφέρεια, και μάλιστα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Η ολιγωρία της Πολιτείας στο θέμα αυτό αποδεικνύει τη σκοπιμότητα του πολιτικού συστήματος να μην υπάρχουν αντανακλαστικές αντιστάσεις στον υφέρποντα φασισμό, ώστε να μπορεί να χειραγωγεί την έμφυτη αντιφασιστική διάθεση της νεολαίας προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί ύποπτα πολιτικά συμφέροντα.
Είναι λυπηρό να υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα πολίτες που δεν γνωρίζουν την ένδοξη ιστορία μας. Και διπλά λυπηρό να εδραιώνεται στη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών μας η εξουσία του κρυφού, διεθνούς φασισμού.
Καλούμαστε να αντισταθούμε. Και το πρώτο βήμα αυτής της αντίστασης είναι να θυμηθούμε τις αφετηρίες μας. Ποιων αγωνιστών είμαστε παιδιά και εγγόνια, για να συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το χρέος μας προς την Πατρίδα, προς τα παιδιά μας, προς τον κόσμο ολόκληρο.