Ο Σεργκέι Καραγκάνοφ περιγράφει έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία: δημοκρατίες που χάνουν την αίγλη τους, κοινωνίες που καταρρέουν υπό το βάρος των ανισοτήτων, πολίτες που δεν πιστεύουν πια ότι οι ηγεσίες τους λειτουργούν για το κοινό καλό. Όσα καταγράφει για τη Δύση αντικατοπτρίζονται, δυστυχώς, και στη σημερινή Ελλάδα.
Το μοντέλο διακυβέρνησης Μητσοτάκη έχει δείξει τα όριά του. Ένα μοντέλο βασισμένο στην επικοινωνία, στην κατασκευή αφηγημάτων και στην καλλιέργεια μιας ψευδαίσθησης «σταθερότητας», χωρίς ουσιαστικές λύσεις στα πραγματικά προβλήματα του πολίτη. Οι υποσχέσεις της ΔΕΘ επαναλαμβάνονται κάθε Σεπτέμβρη, για να ξεθωριάσουν λίγους μήνες μετά μπροστά στην ακρίβεια, την ανασφάλεια και την αίσθηση αδικίας. Το κόστος ζωής εκτοξεύεται, οι νέοι βλέπουν το μέλλον τους στο εξωτερικό και οι θεσμοί, αντί να εμπνέουν εμπιστοσύνη, θυμίζουν περισσότερο πεδίο συναλλαγής.
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: η κυβέρνηση λειτουργεί περισσότερο ως μηχανισμός συντήρησης μιας μικρής ελίτ, παρά ως δύναμη προσφοράς προς την κοινωνική πλειοψηφία. Η πολιτική, αντί για λογοδοσία, μετατρέπεται σε επικοινωνιακή διαχείριση. Αντί για όραμα, προσφέρεται διαρκής διαχείριση κρίσεων – πολλές φορές μάλιστα κρίσεων που η ίδια η κυβέρνηση προκάλεσε ή υποτίμησε.
Σε αυτό το φόντο, η ΝΙΚΗ προβάλλει ως μια διαφορετική πολιτική πρόταση – όχι με τον καταγγελτικό λόγο που συχνά χαρακτηρίζει μικρότερα κόμματα, αλλά με ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και σαφείς, κοστολογημένες θέσεις. Μίλησε για στήριξη της ελληνικής παραγωγής ώστε να χτυπηθεί η ακρίβεια στη ρίζα, για ενίσχυση της οικογένειας και της παιδείας με αξιακό προσανατολισμό, για ένα κράτος δικαιοσύνης που δεν θα λειτουργεί ως προέκταση συμφερόντων. Το γεγονός ότι ένα μικρότερο κόμμα διατύπωσε σοβαρή πρόταση εξουσίας αιφνιδίασε ακόμη και τους επικριτές του.
Η ανάγκη είναι ξεκάθαρη: η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς φορείς που θα στηρίζονται σε αξίες, θα δίνουν λύσεις για τον λαό και θα λειτουργούν σε περιβάλλον δικαιοσύνης. Το μοντέλο Μητσοτάκη έχει εξαντλήσει την προοπτική του· είναι αναποτελεσματικό απέναντι στην ακρίβεια, αναξιόπιστο στις υποσχέσεις του και απομακρυσμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας.
Η επιλογή, λοιπόν, είναι ανάμεσα σε μια πολιτική που ανακυκλώνει ψευδαισθήσεις και σε μια νέα πορεία που μπορεί να ξαναδώσει περιεχόμενο στη λέξη «πολιτική». Η ΝΙΚΗ προβάλλει αυτήν ακριβώς την προοπτική: μια ηγεσία που δεν φοβάται να μιλήσει με καθαρή γλώσσα, που λογοδοτεί στον λαό και που αντιμετωπίζει την πολιτική όχι ως επάγγελμα, αλλά ως αποστολή.
Ο αιώνας μας μπορεί να εξελιχθεί είτε σε αιώνα αυταρχικής δημοκρατίας, όπως προειδοποιεί ο Καραγκάνοφ, είτε σε αιώνα δημοκρατικής αναγέννησης. Στην Ελλάδα, η κατεύθυνση θα κριθεί από το αν θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι σε ένα φθαρμένο μοντέλο ή αν θα τολμήσουμε να δώσουμε χώρο σε μια νέα πολιτική δύναμη που έχει το θάρρος να υπηρετήσει τον λαό – και μόνο τον λαό.
Τομέας Επικοινωνίας της ΝΙΚΗΣ