Συγκλονίστηκα διαβάζοντας την επιστολή ενός πατέρα, που περιγράφει την απίστευτη περιπέτεια του τραυματισμένου στο στόμα και τα δόντια παιδιού του. Μια περιπέτεια που εκτυλίχθηκε το Σάββατο 2 Αυγούστου, όταν το εξάχρονο παιδί του τραυματίστηκε σοβαρά στο Νομό Ηλείας. Από το Γενικό Νοσοκομείο Πύργου, όπου δεν υπήρχε εφημερεύων ούτε οδοντίατρος ούτε γναθοχειρουργός, βρέθηκε να οδηγεί μεσάνυχτα μέχρι την Πάτρα και το Νοσοκομείο του Ρίου, για να ακούσει ότι «δεν είμαστε νοσοκομείο τραυμάτων». Ακολούθησαν ώρες αγωνίας και συνεχείς απορρίψεις: «Αγλαΐα Κυριακού» χωρίς αρμόδιο γιατρό, «Αγία Σοφία» χωρίς ειδικότητα, «Σωτηρία» με οδοντιάτρους μόνο για ενήλικες, και στον «Ευαγγελισμό» αναρμόδιο νοσοκομείο για ανήλικους. Πέντε νοσοκομεία, τρεις πόλεις, ατελείωτα χιλιόμετρα, χωρίς καμία ουσιαστική βοήθεια για ένα παιδί που υπέφερε. Μόνο όταν κλήθηκε η αστυνομία και ενημερώθηκαν τα ΜΜΕ, υπήρξε υπόσχεση να εξεταστεί το παιδί… δύο μέρες αργότερα. Όπως εύστοχα κατέληξε ο ίδιος ο πατέρας: «Αν το σύστημα υγείας δεν μπορεί να καλύψει ένα τραυματισμένο παιδί το Σάββατο βράδυ, τότε δεν είναι απλώς ανεπαρκές. Είναι επικίνδυνο».
Αυτό το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Είναι η καθαρή, σκληρή εικόνα της σημερινής κατάστασης του Εθνικού Συστήματος Υγείας: ελλείψεις σε γιατρούς κρίσιμων ειδικοτήτων, κλειστές ή υπολειτουργούσες κλινικές, χαοτικός συντονισμός εφημεριών, εργασιακή εξουθένωση και εγκατάλειψη της περιφέρειας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και συχνότερα ακούμε ιστορίες πολιτών που περιφέρονται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, όχι για εξειδικευμένες επεμβάσεις, αλλά για την αυτονόητη παροχή πρώτων βοηθειών. Πρόκειται για ένα σύστημα που, αντί να στηρίζει τον αδύναμο στην πιο κρίσιμη στιγμή, τον αφήνει να παλεύει μόνος του.
Για το συγκεκριμένο θέμα θεώρησα χρέος μου να παρέμβω, στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών μου καθηκόντων καταθέτοντας άμεσα Ερώτηση σε συνδυασμό με Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων, προς τον αρμόδιο Υπουργό.
Ως βουλευτής της ΝΙΚΗΣ, θεωρώ ότι η σιωπή και η αδιαφορία δεν μπορούν να συνεχιστούν. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα στην υγεία, και το κράτος οφείλει να εγγυάται ότι κανένας πολίτης – και μάλιστα κανένα παιδί – δεν θα μένει αβοήθητος σε επείγον περιστατικό. Απαιτείται άμεσα: μόνιμη στελέχωση νοσοκομείων με όλες τις αναγκαίες ειδικότητες, ιδιαίτερα στην περιφέρεια· αναδιάρθρωση του χάρτη των εφημεριών ώστε να υπάρχει πραγματική και όχι τυπική κάλυψη· λειτουργία ενός κεντρικού, επιχειρησιακού μηχανισμού συντονισμού για την άμεση διασύνδεση και μεταφορά ασθενών εκεί όπου υπάρχει η δυνατότητα περίθαλψης· και γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και την ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού.
Η υπόθεση του μικρού αυτού παιδιού δεν πρέπει να χαθεί στον θόρυβο της επικαιρότητας. Είναι καθρέφτης της αποτυχίας του κράτους να προστατεύσει το αυτονόητο: τη ζωή και την υγεία των πολιτών του. Και είναι καθήκον όλων μας να απαιτήσουμε αλλαγή, πριν βρεθούμε ξανά μπροστά σε ένα παιδί που περιμένει βοήθεια και το μόνο που συναντά είναι κλειστές πόρτες.