Σήμερα ο ελληνισμός βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή. Οι δημογραφικοί δείκτες — πληθυσμός, διάμεση ηλικία, γεννήσεις και δείκτης γονιμότητας — έχουν επιδεινωθεί στο μέγιστο βαθμό. Ειδικά η διάμεση ηλικία, η οποία έχει φτάσει τα 47 έτη και αυξάνεται κατά περίπου μισό έτος κάθε χρόνο, δείχνει ότι σε 30 έως, το πολύ, 50 χρόνια από σήμερα, η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να αποσυντεθεί.
Με διάμεση ηλικία άνω των 60 ετών, η επιβίωσή της καθίσταται σχεδόν αδύνατη. Η οικονομία και το συνταξιοδοτικό σύστημα θα καταρρεύσουν, θα προκληθούν εσωτερικές αναταραχές με τους αλλοδαπούς που πιθανόν θα αποτελούν πλειοψηφία, ενώ είναι βέβαιο ότι οι εξωτερικοί εχθροί θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση.
Κι όμως, ο Έλληνας σήμερα δεν κάνει παιδιά — όχι μόνο επειδή δεν μπορεί, αλλά, δυστυχώς, και επειδή δεν θέλει. Η θεωρία του me first κυριαρχεί σχεδόν ολοκληρωτικά, ενώ ολόκληρες γενιές, όπως οι Millennials (γεννηθέντες 1981–1996) και κατ’ επέκταση η Generation Z (1997–2012), επιλέγουν να μην αποκτήσουν παιδιά, βάζοντας την αυτοπραγμάτωση πάνω από την οικογένεια στην κλίμακα αξιών.
Αν κάποιος διαβάσει σχετικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο, θα διαπιστώσει ότι πολλοί Έλληνες υπερασπίζονται με έντονο και φανατικό σθένος την απόφασή τους να μην τεκνοποιήσουν — είτε από αδυναμία, είτε από επιλογή. Απόψεις όπως οι εξής κυριαρχούν:
-
«Συγγνώμη που δεν κάνουμε παιδιά σε αυτό το “…”».
-
«Καλύτερα χωρίς παιδιά, παρά να πεινάμε οικογενειακώς».
-
«Να τα πείτε στους 300 που είναι εκεί μέσα, αυτοί φταίνε, όχι ο απλός λαός».
-
«Ζούμε σε μια χώρα που τα πρόβατα επιδοτούνται και τα παιδιά φορολογούνται».
Αυτές οι απόψεις, κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο δώρο σε κάθε εχθρό του ελληνισμού. Πιστεύω ότι έχει στηθεί μια τέλεια παγίδα για τους πολίτες, καθώς όλα γίνονται με τη συγκατάθεση και τη συμμετοχή τους.
Πώς το κατάφερε το κράτος;
Παραθέτω, κατά την άποψή μου, εννέα βασικές μεθόδους με τις οποίες το κράτος οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση:
-
Με τη νομιμοποίηση μέσω εκλογών της επιλογής διάλυσης του έθνους σε δημογραφικό επίπεδο. Ο λαός εκλέγει με φανατισμό, σημαιάκια και ρουσφέτια τις κυβερνήσεις που υλοποιούν αυτές τις πολιτικές. Κριτήριο ψήφου το δημογραφικό; Αγνωστο λέξη.
-
Με τη γήρανση του πληθυσμού. Εγκαταλείποντας την ελληνική οικογένεια, το κράτος δημιούργησε μια πλειοψηφία ηλικιωμένων, οι οποίοι το στηρίζουν πολιτικά, καθώς ενδιαφέρονται κυρίως για τις συντάξεις, την υγεία και την προσωπική ασφάλεια, όχι για τις επόμενες γενιές.
-
Με την αστυφιλία. Ο εγκλεισμός των πολιτών σε διαμερίσματα, με ελάχιστο χώρο και απομόνωση, μείωσε δραματικά τον αριθμό των παιδιών ανά οικογένεια. Επιπλέον, αποξένωσε τους πολίτες από την ύπαιθρο και τις συνέπειες της δημογραφικής κατάρρευσης. Ο αστικός πληθυσμός συχνά αγνοεί ή αδιαφορεί για το πρόβλημα — προς το παρόν.
-
Με την εγκατάλειψη της ελληνορθόδοξης παιδείας και παράδοσης, και την προώθηση της ευδαιμονίας έναντι της τεκνογονίας. Από το 1981 και μετά, παρά την οικονομική ευμάρεια, ο δείκτης γονιμότητας καταβαραθρώθηκε από το 2,1 στο 1,3. Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι αλλαγές σε νόμους (εκτρώσεις, διαζύγια, πολιτικός γάμος), στην εκπαίδευση και την πολιτισμική κατεύθυνση της κοινωνίας.
-
Με την επιβάρυνση της γυναίκας με πολλαπλούς ρόλους, χωρίς ουσιαστική στήριξη στην οικογένεια από το κράτος. Η καθυστέρηση στην τεκνογονία (πρώτο παιδί μετά τα 31) μειώνει τον δείκτη γονιμότητας, με προφανείς συνέπειες.
-
Με την οικονομική κρίση, την ανεργία και την ακρίβεια, που καθιστούν προτεραιότητα την επιβίωση και όχι την οικογένεια.
-
Με την κυριαρχία, μέσω ΜΜΕ και κοινωνικών δικτύων, της αντίληψης ότι τα παιδιά είναι “βάρος” ή “εμπόδιο”. Νέοι γονείς κάτω των 28 ετών θεωρούνται πλέον εξαίρεση — και μάλιστα συχνά αντιμετωπίζονται ως “ανώριμοι” ή “ανεύθυνοι”.
-
Με την ταύτιση του ελληνισμού με το κράτος και τους πολιτικούς. Όμως πατρίδα δεν είναι οι πολιτικοί. Είναι η ιστορία μας, η γη μας, οι πρόγονοι και οι απόγονοί μας. Όποιος αποφεύγει να κάνει παιδιά, δεν πλήττει το πολιτικό σύστημα — το οποίο μάλλον το βολεύει αυτό — αλλά τον ίδιο τον ελληνισμό.
-
Με την καλλιέργεια απαισιοδοξίας και την απώλεια της ελπίδας. Όταν η κοινωνία νιώθει ότι τίποτα δεν αλλάζει, η δημιουργία οικογένειας μοιάζει περιττή. Έτσι, κυριαρχεί η λογική της ατομικής επιβίωσης, σε βάρος του συλλογικού μέλλοντος.
Πώς θα βγούμε από την παγίδα;
Πολύ απλό. Όποιος θέλει βγαίνει κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από τα παραπάνω. Δεν αφήνουμε την τύχη του ελληνισμού σε αυτούς που τον καταστρέφουν. Δεν τους ψηφίζουμε, ενημερωνόμαστε για την κατάσταση, κάνουμε παιδιά νωρίς, αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τη ζωή με θάρρος και ελπίδα όσο είμαστε νέοι και συμβάλουμε στο δημογραφικό όπως μπορούμε (στο βιβλίο μου γράφω είκοσι τρόπους).
Αποτελεί υποχρέωσή μας να συνεισφέρουμε στη δημογραφική ανάκαμψη. Αυτό είναι το πραγματικό, κύριο και πρωταρχικό πατριωτικό καθήκον. Αν το κράτος δεν υποστηρίζει, πρέπει να ρίξουμε κάτω τα όπλα ως σύγχρονοι ριψάσπιδες και να νίψουμε τα χέρια μας ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι, αντί να αγωνιστούμε με όποιο τρόπο μπορούμε;
- Ο Δημήτρης Καμπισιούλης, υποστράτηγος ε.α., έγγαμος και πατέρας οκτώ παιδιών, είναι μέλος της Θεματικής Ομάδας της ΝΙΚΗΣ για την Οικογένεια και το Δημογραφικό. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του για το Δημογραφικό, με τίτλο «ΕΛΛΑΔΑ …ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ; – Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ» (εκδόσεις Ινφογνώμων).
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την εισήγησή του «Δημογραφικό σε αδιέξοδο. Ευθύνες και προτεινόμενες λύσεις» στο διήμερο Συνέδριο για την Οικογένεια, που διοργάνωσε το Ίδρυμα «Ευγένιος Τζιμογιάννης» στις 17 και 18 Μαΐου 2025, στον παρακάτω σύνδεσμο:
