Μία από τις εμμονές του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα (και διεθνώς), που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια, είναι η παροχή «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» στα παιδιά, από την προσχολική ηλικία, και μάλιστα τη «συμπεριληπτική αγωγή», δηλαδή την εξοικείωσή τους με την ομοφυλοφιλία.
Όμως, αυτό που πραγματικά χρειάζεται το παιδί, ο έφηβος, ο ενήλικας (άνδρας και γυναίκα), η οικογένεια και η κοινωνία ολόκληρη δεν είναι προγράμματα σεξουαλικής αγωγής, αλλά οικογενειακής αγωγής. «Παραδόξως» καμιά κυβέρνηση και κανείς υπουργός Παιδείας δεν έχει εντάξει κάτι τέτοιο στην εκπαίδευση! Τα παιδιά, οι έφηβοι και στη συνέχεια οι ενήλικες είναι εγκαταλελειμμένοι σε σπασμένες ζωές, σε σπασμένες σχέσεις, ευκαιριακές, επιφανειακές και προσωρινές, δεν διδάσκονται, ούτε παροτρύνονται να αγαπούν, να δεσμεύονται, να διακινδυνεύουν – γιατί όχι; – και εντέλει απομένουν «sans famille» (χωρίς οικογένεια), εγκλωβισμένοι στο δίπολο εργαζόμενοι – καταναλωτές.
Το σύγχρονο πολιτισμικό παράδειγμα (μοντέλο)
Στις χώρες του δυτικού κόσμου κυριαρχεί πλέον ένα πολιτισμικό μοντέλο, μέσα στο οποίο:
- Ζούμε μόνοι μας και σχεδόν ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας είναι να εργαζόμαστε. Τα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, από μικρά θυσιάζουν την παιδική τους ηλικία (πολλές φορές με αφόρητες πιέσεις από τους γονείς τους) για να αποκτήσουν «εφόδια» για το επαγγελματικό τους μέλλον και, καθώς μεγαλώνουν, μαθαίνουν ότι ο μόνος αξιόλογος στόχος, στον οποίο πρέπει να προσανατολίζονται, είναι η επιλογή του επαγγέλματος που θα ακολουθήσουν.
- Εργαζόμαστε για τον εαυτό μας, για να μπορούμε να αγοράζουμε τα πράγματα που θα μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα (από ένα καλλυντικό μέχρι ένα σπίτι ή ένα σκάφος), να διασκεδάζουμε και ενδεχομένως να συμβάλλουμε και σε κάποιον κοινωνικό σκοπό, είτε για ανθρώπους, είτε για ζώα.
- Αντί για οικογένεια, συνάπτουμε προσωρινές ερωτικές σχέσεις με «συντρόφους», τους οποίους επιλέγουμε κάθε φορά επειδή περνάμε καλά μαζί τους, συμπεριλαμβανομένων και των σεξουαλικών απολαύσεων, αλλά αποφεύγουμε τη μόνιμη δέσμευση και απλώς, όταν βαρεθούμε, διαλύουμε τη συγκεκριμένη σχέση και προχωράμε στην επόμενη – στην καλύτερη περίπτωση «παραμένοντας φίλοι» με τους ή τις «πρώην συντρόφους» μας.
- Ακόμη κι αν έχουμε κάνει το βήμα να παντρευτούμε, κατά πάσα πιθανότητα κι αυτό είναι προσωρινό και ακολουθεί το διαζύγιο, γιατί ποιο λόγο έχεις να παραμένεις σε έναν γάμο, στον οποίο «δεν περνάς καλά»;
- Έχω και παιδιά; Κανένα πρόβλημα. Όμορφα και πολιτισμένα, ο ένας γονιός αναλαμβάνει την κηδεμονία και ζει μαζί τους – κατά κανόνα η μητέρα – και ο άλλος τα συναντάει και «περνά χρόνο μαζί τους» κατά διαστήματα. Αλλά μπορεί να είναι «καλός γονιός» συμμετέχοντας με διάφορους τρόπους στη ζωή και στις ανάγκες τους.
- Γενικά, η μόνη οικογενειακή σχέση που μετράει είναι η σχέση μητέρας και ανήλικου παιδιού, συνήθως ενός μόνο παιδιού. Ο πατέρας φαίνεται ολοένα και περισσότερο περιττός, σε έναν κόσμο όπου οι γάμοι δεν διαρκούν πολύ και θεωρείται φυσικό οι ερωτικές σχέσεις να μην είναι μόνιμες – δηλαδή να μη βασίζονται στην αγάπη, γιατί η πραγματική αγάπη (ας μας επιτραπεί να το πούμε) είναι συνειδητή επιλογή, για την οποία παλεύεις, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια, υποχωρεί, συγχωρεί (αμοιβαία) και είναι μόνιμη, εκτός αν συμβούν γεγονότα σοκαριστικά και τραγικά.
- Αυτή η σχέση μητέρας και παιδιού είναι και σχέση καταναλωτική: το μικρό παιδί είναι ο καλύτερος καταναλωτής και οι γονείς του δύσκολα θα του αντισταθούν και θα του αρνηθούν οτιδήποτε, ακόμη και μια άκρως εθιστική συσκευή, όπως ένα τάμπλετ ή ένα «έξυπνο κινητό», παρότι ξέρουν ότι μετά από αυτό πιθανόν θα έχουν ένα εθισμένο παιδί.
- Αντίδοτο στη μοναξιά μας είναι οι φίλοι μας. Ένας δύο είναι «κολλητοί μας» (επιστήθιοι φίλοι, για να το πούμε πιο δόκιμα), αλλά εκατοντάδες είναι «φίλοι μας» ή «ακόλουθοί μας» στο Facebook και τις άλλες «σελίδες κοινωνικής δικτύωσης», ώστε από την πρώιμη εφηβική ηλικία χιλιάδες αγόρια και κορίτσια έχουν σχεδόν κέντρο της ζωής τους αυτές τις σελίδες.
- Όλα αυτά είναι «φυσικά», «αναπόφευκτα» και πορευόμαστε κάπως έτσι προς ένα (σκοτεινό ή φωτεινό;) μέλλον. Πάντως δεν έχουμε παράπονο, γιατί είμαστε «απελευθερωμένοι από τη θρησκεία», απλώς πιστεύουμε «στο σύμπαν», στα ζώδια, στο φενγκ σούι, και κάνουμε γιόγκα (δηλ. τη μέθοδο ένωσης των ινδουιστών με τους ειδωλολατρικούς «θεούς» τους) για να αποκτήσουμε «σοφία, αυτογνωσία και ευεξία»…
- Ας μην ξεχάσουμε το σύνθημα «ο εαυτός σου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις», που ακούγαμε προ μηνών σε κάποια διαφήμιση. Δηλαδή δεν έχεις τίποτε πολυτιμότερο από τον εαυτό σου – θλιβερή μοναξιά. Ούτε τα παιδιά σου είναι πολυτιμότερα από τον εαυτό σου, ούτε ο/η σύζυγός σου, ούτε οι γονείς σου (αν έχετε σχέσεις), ούτε φυσικά η πατρίδα σου ή ο Θεός σου. Μάλιστα το τελευταίο, αν ισχύει, θεωρείται και επικίνδυνο, γιατί ξεχνάμε ότι ο δικός μας Θεός είναι ο Χριστός, ο Θεός του αγώνα για την κατάκτηση της καλοσύνης, της συγχώρησης και της αγάπης προς τον πλησίον.
- Ο άλλος άνθρωπος για μας είναι αντικείμενο που το χρησιμοποιούμε: είτε τον χρησιμοποιούμε ως πελάτη, είτε χρησιμοποιούμε το σώμα του για σεξ, είτε τον χρησιμοποιούμε ως διαδικτυακό «φίλο» κ.τ.λ. Και χρησιμοποιούμε και το δικό μας σώμα απλώς σαν εργαλείο για απολαύσεις (απολαύσεις καταχρήσεων, πειραματισμούς στη διαμόρφωσή του, σεξουαλική ηδονή κ.τ.λ.). Και, όταν πεθάνουμε, ας το κάψουμε κι ας σκορπίσουμε την τέφρα του «στη μητέρα φύση»… Τι άλλη αξία έχει άλλωστε;
Το εκπαιδευτικό σύστημα που διαμορφώνει τέτοιους ανθρώπους (μοναχικούς, χωρίς οικογένεια, εθισμένους σε διάφορες συμπεριφορές, μόνον εργαζόμενους και καταναλωτές) θεωρεί απαραίτητο μάθημα γι’ αυτούς τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όχι μόνον από το γυμνάσιο, αλλά και από το δημοτικό, ή – ακριβέστερα – από το νηπιαγωγείο. Τα νήπια, κατά τη φιλοσοφία αυτή, «πρέπει να μάθουν για το σεξ». Εξάλλου, «αν δεν τους το μάθει το σχολείο, μέσω ειδικών, θα το αναζητήσουν μόνα τους καθώς θα μπαίνουν στην εφηβεία, ή και νωρίτερα, ψάχνοντας πληροφορίες στον επικίνδυνο και σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου».
Το να υποστηρίξουμε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν καμιά δουλειά με το διαδίκτυο χωρίς επίβλεψη των γονιών τους ισοδυναμεί με προδοσία του νέου ιδανικού, που είναι η «εξέλιξη». Εξάλλου τα παιδιά από νωρίς έχουν δική τους συσκευή, τάμπλετ ή «κινητό», με πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ότι είναι περίπου εγκληματικό κάτι τέτοιο και θα έπρεπε να καταπολεμηθεί όπως καταπολεμείται ο εθισμός στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά, ούτε κι αυτό επιτρέπεται να το πούμε, γιατί πάλι «αμαρτάνουμε» ενάντια στην «εξέλιξη». Δηλαδή ενάντια στις εταιρίες που θησαυρίζουν από τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.
Επιπλέον υποστηρίζεται ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα προστατεύσει το παιδί από την κακοποίηση, αυτουργός της οποίας (δηλαδή θύτης, ένοχος) μπορεί να είναι ο ίδιος ο πατέρας του, ο δάσκαλός του, ο προπονητής του ή ο τρέχων (=παροντικός) «σύντροφος» της μητέρας του… Σε έναν πολιτισμό καταναλωτισμού, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διαφήμιση του σεξ, οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει κακό σε οποιονδήποτε (δυστυχώς είναι αλήθεια αυτό), αφού το σύστημα δεν επιτρέπει να κυκλοφορήσουν μηνύματα αυτοσυγκράτησης («εγκράτεια» λέγεται στην παράδοσή μας). Όμως δεν είναι απαραίτητη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για να καλλιεργηθεί ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας των παιδιών.
Βελούδινος ολοκληρωτισμός και σεξουαλική αγωγή
Λέγεται ότι κάθε ολοκληρωτισμός, που επιθυμεί να ελέγξει την ανθρώπινη ζωή, το πράττει ελέγχοντας κατά βάσιν τη σεξουαλικότητα. Αυτό καταλογίζεται και στον μεσαιωνικό παπισμό. Ακριβώς το ίδιο επιχειρεί και ο σύγχρονος διεθνής ολοκληρωτισμός των τραπεζών και των πολυεθνικών, που έχει χαρακτηριστεί «βελούδινος ολοκληρωτισμός»: έχει αφαιρέσει από τον άνθρωπο την ιδιωτικότητά του, ώστε να μπορεί να ελέγξει, να διαμορφώσει και να κατευθύνει κατά βούλησιν την ίδια τη ζωή και την προσωπικότητά του.
Αυτή η αφαίρεση της ιδιωτικότητας έχει επιτευχθεί με την εξάπλωση χωρίς περιορισμό των «σελίδων κοινωνικής δικτύωσης», καθώς και με την κατάργηση της έννοιας της αιδούς (της ντροπής δηλαδή), ώστε ο καθένας, από μικρή ηλικία, να επιδεικνύει ασύστολα τη σεξουαλικότητά του – με το ανάλογο ντύσιμο, χορό, τραγούδι, τηλεοπτικές σειρές κ.τ.λ. – χωρίς να ντρέπεται.
Έχει επισημανθεί, για παράδειγμα, ότι πολλά πρόσωπα και ομάδες έχουν επιδοθεί σε οργισμένο και φανατικό αγώνα για να πετύχουν τον περιορισμό της θρησκείας στη σφαίρα της αυστηρά προσωπικής ζωής και απαιτούν τον εξοβελισμό της από τον δημόσιο χώρο (ενώ η θρησκεία είναι ένα εξ ορισμού κοινωνικό φαινόμενο, που μεταφέρει αξίες και μηνύματα σχέσεων και μάλιστα, στον χριστιανισμό, μηνύματα αγάπης, συγχώρησης, ανιδιοτέλειας κ.τ.λ.). Συγχρόνως, η σεξουαλικότητα – που πάντα ανήκε στην ιδιωτική σφαίρα, περιβαλλόταν με ιερότητα και ήταν το μέσον δημιουργίας της οικογένειας – μετακύλησε στη δημόσια σφαίρα και κατακλύζει πλέον κάθε σπιθαμή της πραγματικότητας που μας περιβάλλει!
Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι παρά μια αχαλίνωτη σεξουαλική πείνα, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο σε εμμονή με το σεξ. Συνδυάζοντας τα παραπάνω με την υποβάθμιση του θεσμού του γάμου και την απολυτοποίηση της επαγγελματικής σταδιοδρομίας ως του υψηλότερου και σχεδόν του μοναδικού στόχου της ανθρώπινης ζωής, καταλήγουμε σε ανθρώπους απομονωμένους, που δυσκολεύονται να δομήσουν μόνιμες ερωτικές σχέσεις, φοβούνται να διακινδυνεύσουν τον μετασχηματισμό του έρωτα σε αγάπη (άλλωστε αγνοούν πώς γίνεται κάτι τέτοιο, αφού είναι αποκομμένοι από την πολιτισμική τους παράδοση), δεν δημιουργούν οικογένεια, αλλά διαμορφώνονται ως εξατομικευμένοι εργαζόμενοι και καταναλωτές, στην υπηρεσία του «συστήματος».
«ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα» και «ρευστότητα φύλου»
Το επόμενο βήμα στην επίτευξη του πλήρους ελέγχου της ανθρώπινης ζωής, μετά την αδυναμία δημιουργίας σταθερής, δεμένης και συνεπώς ισχυρής οικογένειας, είναι η διάδοση της ομοφυλοφιλίας, η οποία θα οδηγήσει στην πλήρη αποδόμηση της ίδιας της ταυτότητας των ανθρώπων, μετατρέποντάς τους σε κάτι άλλο από αυτό που φυσιολογικά είναι (πλέον και με νομοθέτηση του σχετικού «γάμου» και της εξ αυτού «τεκνοθεσίας»!).
Ακριβώς αυτόν το σκοπό εξυπηρετεί η λεγόμενη «ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα», δηλαδή η επιβολή της εσφαλμένης ιδέας ότι το φύλο δεν αποτελεί βιολογική κατάσταση, αλλά κοινωνική κατασκευή, που μπορεί να είναι ρευστή και να λάβει διάφορες παραλλαγές, και ότι οι άνθρωποι δήθεν «γεννιούνται άφυλοι» και πρέπει να ενθαρρύνονται από τη νηπιακή τους ακόμη ηλικία να επιλέγουν οι ίδιοι το φύλο που προτιμούν, και μάλιστα όχι μόνο μεταξύ των δύο γνωστών φύλων (αρσενικού και θηλυκού), αλλά μεταξύ πολλών ενδιάμεσων παραλλαγών, που πιθανόν και να αυξηθούν κατά βούλησιν.
Η απάτη αυτή επιβάλλεται διά της βίας: στο εξωτερικό διώκονται καθηγητές, αποβάλλονται μαθητές, αποκλείονται χρήστες του Facebook κ.λ.π., επειδή απλώς εξέφρασαν την πεποίθηση ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα και όχι πολλά. Γονείς κινδυνεύουν να χάσουν την επιμέλεια των παιδιών τους, επειδή αρνούνται τη συμμετοχή τους στα «εκπαιδευτικά προγράμματα» που θα τα εξοικειώσουν με το παραμύθι περί «πολλών φύλων».
Η ύπαρξη συνανθρώπων μας που ελκύονται ερωτικά από άτομα του ίδιου φύλου είναι κάτι γνωστό από παλιά. Η διαφήμιση όμως της ύπαρξης αυτού του είδους της ερωτικής έλξης και η παρουσίασή της σε κάθε δυνατή ευκαιρία και με κάθε μέσον – σε συνδυασμό με τα ψεύδη περί «ρευστότητας» του φύλου – την υπερτονίζει και οδηγεί τον εφηβικό και παιδικό πληθυσμό ολόκληρου του δυτικού κόσμου (δηλ. τον πληθυσμό που δεν έχει ακόμη πλήρως ανεπτυγμένη ή συνειδητοποιημένη τη σεξουαλικότητά του) σε σύγχυση ταυτότητας.
Η κοινωνία του μέλλοντος (που ήδη έχει ανατείλει) είναι μια «κυψέλη»: άφυλοι εργάτες και καταναλωτές, άτομα – αριθμημένα και ταξινομημένα, τώρα και με «προσωπικό αριθμό» – στη διάθεση εκείνων που διαθέτουν τα τεχνολογικά μέσα για να τους ελέγχουν μαζικά και να τους χειραγωγούν σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής και του τρόπου σκέψης τους.
Αν αυτό δεν αποτελεί μείζον κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, τότε μάλλον δεν αναγνωρίζουμε στην πολιτική την αποστολή να προστατεύει τα πρόσωπα και την κοινωνία, αλλά την έχουμε κι εκείνη υποβαθμίσει σε μηχανισμό χειραγώγησης των μαζών. Ακριβώς αυτό είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, σε μια παγκόσμια δυστοπία που θα τη ζήλευαν τόσο ο Μακιαβέλι όσο και ο Όργουελ.
Ο δικός μας πολιτισμός
Προσωπικά, ερχόμαστε από έναν άλλο πολιτισμό («προνεωτερικό εφιάλτη» τον χαρακτήρισε προεκλογικά μια εφημερίδα – ξεχνώντας ότι είναι η μετανεωτερικότητα που δημιουργεί εφιαλτικές καταστάσεις και παράγει σωρηδόν λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές εκφράσεις του φόβου της δυστοπίας!). Είμαστε από τους τελευταίους; Δεν ξέρουμε. Πάντως είμαστε αρκετοί, ευτυχώς. Ζούμε ανάμεσά σας, αν και μερικές φορές μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και περιφρονητικά…
Στον πολιτισμό αυτόν, που είναι ο πολιτισμός των προγόνων μας εδώ και αιώνες, το σημαντικότερο που μπορείς να αποκτήσεις στη ζωή σου είναι μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, κατά προτίμησιν μάλιστα πολυμελής (ολόκληρο «στράτευμα» συμμάχων): με όσα παιδιά μας στείλει ο Θεός (θα τα μεγαλώσουμε, δεν θα στερηθούν τίποτε από όσα πραγματικά έχουν σημασία!), αλλά μέλη της οικογένειάς μας είναι και ο παππούς και η γιαγιά και τ’ αδέρφια μας, τα ξαδέρφια μας και όλοι οι συγγενείς μας, ακόμη και οι πιο μακρινοί.
Σ’ αυτόν τον πολιτισμό, ο άνθρωπος προστατεύει και διαφυλάσσει το σώμα του αγνό και το προσφέρει στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη του, με τον οποίο συνάπτει γάμο, μόνιμο, ευλογημένο από τον Θεό μέσα στην εκκλησία, όπου «οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» («Δεν είναι πια δύο, αλλά ένα σώμα. Εκείνο λοιπόν που ένωσε ο Θεός, να μην το χωρίσει κάποιος άνθρωπος», λόγια του Ιησού Χριστού στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 19, στίχος 6). Ο γάμος αυτός είναι σαν ένα γερό πλοίο, που αντέχει τις φουρτούνες, προστατεύει τα παιδιά του και αποβλέπει σε ένα μέλλον με το ζευγάρι ενωμένο και αγαπημένο (παρά τα κατά καιρούς σύννεφα) μέχρι τα γεράματά του.
Φυσικά χρειάζεται αγώνας για ένα τέτοιο κατόρθωμα και σ’ αυτόν τον αγώνα υπάρχουν και εμπόδια (όπως οι αδυναμίες και ο εγωισμός), υπάρχουν και κακόβουλοι άνθρωποι που το υποσκάπτουν (κάποιες «πεθερές» π.χ. και άλλοι «δηλητηριώδεις» κοντινοί – «τοξικοί» λέγονται σήμερα), υπάρχουν όμως και εφόδια (η αγάπη, πάνω απ’ όλα, που φέρνει την υποχώρηση του εγωισμού, την κατανόηση και τη συγχώρηση – που πρέπει να είναι αμοιβαία, όπως ξαναγράψαμε), υπάρχουν και ειδικοί, με κυριότερο, στον πολιτισμό μας, τον «πνευματικό» του ζευγαριού, δηλαδή τον ιερέα εξομολόγο του, που μπορεί να είναι κι αυτός χρόνια παντρεμένος, ενδεχομένως πολύτεκνος και με πείρα χιλιάδων εξομολογήσεων, καθώς και με τη διαχρονική σοφία του Ευαγγελίου και των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας στη φαρέτρα του (χωρίς να αποκλείεται ένας άγαμος πνευματικός να είναι κατάλληλος για να καθοδηγήσει σοφά και συνετά μια οικογένεια).
Δεν απορρίπτουμε με αυτό τους συμβούλους γάμου, ούτε την αδιαμφισβήτητη αξία των λεγόμενων «σχολών γονέων» και «σχολών συζύγων», απλώς υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ένα θεμελιώδες στοιχείο του πολιτισμού μας.
Δεν είναι «ξεπερασμένα» αυτά, απλώς ανήκουν σε ένα διαφορετικό πολιτισμικό μοντέλο από αυτό που κυριαρχεί στην εποχή μας (ανήκουν δηλαδή στο δικό μας πολιτισμικό μοντέλο, των Ελλήνων και όλων των λαών με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές, ορθόδοξες, πολιτισμικές καταβολές). Για να καταλάβετε, σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη σοφία των ιθαγενών της Αμερικής ή των βουδιστών του Θιβέτ κ.τ.λ. και αντλούν αξίες από πολιτισμούς άλλων εποχών. Ε λοιπόν, έναν τέτοιο πολιτισμό διαθέτουμε κι εμείς. Και είναι πολιτισμός γεμάτος σοφία και αυτογνωσία, ένας πολιτισμός σχέσεων, που ισχυριζόμαστε πως, αν μη τι άλλο, δεν είναι συνετό να τον απορρίψουμε με περιφρόνηση. Αυτό το μοντέλο, κατά τη γνώμη μας, ήταν υγιέστερο και σοφότερο από το σημερινό, χωρίς να είναι τέλειο.
Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε ότι στις ανώτερες στιγμές του, αυτό το μοντέλο έφερνε (και φέρνει, γιατί δεν έχει εξαφανιστεί) τον άνθρωπο σε κατάσταση ένωσης με τον Θεό, δηλαδή τον εξελίσσει μέχρι του σημείου να τον κάνει άγιο. Αυτό όμως είναι μια διαφορετική (αν και σημαντική) συζήτηση. Το ότι τον έκανε αγωνιστή και συχνά ήρωα είναι κάτι πιο κατανοητό για τον σημερινό νου, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει πως η αγιότητα είναι κάτι νεφελώδες και μυθικό.
Η ανάγκη για ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής
Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ το διεθνές πολιτικό και κοινωνικό σύστημα επιμένει ότι το παιδί σας πρέπει να διδάσκεται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο, κανείς υπουργός Παιδείας δεν έχει προτείνει να ενταχθεί στα σχολεία ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής. Δηλαδή ένα μάθημα, στο οποίο το παιδί, από μικρή ηλικία, με μοντέρνο τρόπο (δηλ. με τον τρόπο της αγάπης και της καλλιέργειας προτύπων, που πρότειναν και οι Τρεις Ιεράρχες ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.):
- Θα μαθαίνει να αγαπά τους γονείς του, να τους σέβεται, να τους βοηθάει αναλόγως της ηλικίας του και φυσικά να τους υπακούει. Θα μαθαίνει να αγαπά, να σέβεται και να υπακούει τους δασκάλους του, να σέβεται τους μεγαλύτερους, να βοηθάει τους ηλικιωμένους και όχι να περιμένει να δει «αν θα το σεβαστούν» όλοι οι παραπάνω, για να κρίνει μετά «αν αξίζουν τον δικό του σεβασμό».
- Θα μαθαίνει να αγαπά τ’ αδέρφια του, να προστατεύει τα μικρότερα και να βασίζεται στα μεγαλύτερα. Να είναι ευγενικό, να μιλάει όμορφα και όχι χυδαία, να ακούει όμορφα τραγούδια και να παίζει όμορφα παιχνίδια, που μπορεί να έχουν και ηρωικό στοιχείο, αλλά δεν θα έχουν βία, χυδαιότητα, παράνοια και σκοτάδι.
- Θα μαθαίνει επίσης να σέβεται το άλλο φύλο, να αγαπάει αληθινά, να συμπεριφέρεται με τρυφερότητα, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα στο μελλοντικό του ταίρι (με το οποίο θα είναι σύζυγοι για μια ζωή, πέρα από τις αντιξοότητες, και όχι ευκαιριακοί «σύντροφοι»), αλλά και στα παιδιά που πιθανόν θα αποχτήσουν και θα είναι ο ευλογημένος καρπός της αγάπης τους.
Ρομαντικά πράγματα, σε μια χυδαία εποχή. Κι όμως πιστεύουμε πως αυτά αποζητά στην πραγματικότητα ο άνθρωπος για να μην υποφέρει μέσα στη μοναξιά και τη μιζέρια.
Θα ζητάμε πολλά, αν ονειρευόμαστε ότι θα μαθαίνει και να αγαπά την πατρίδα του και να πιστεύει ή έστω να σέβεται τον Θεό των πατέρων του (ο οποίος για μας εδώ είναι ο Ιησούς Χριστός); Ας μην το «τερματίσουμε» φτάνοντας μέχρις εκεί. Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας για «πατρίδα» και «θρησκεία» το Facebook και τις προσφορές των πολυκαταστημάτων, έχει καταντήσει άπατρις και ανέστιος – ξεριζωμένος και εξόριστος ακόμη και στη γη των προγόνων του.
Η μαρτυρία της Κάρολ Έβερετ (Carol Everett)
Θα τελειώσουμε με μια ανατριχιαστική μαρτυρία, την οποία κάποιοι υπέρμαχοι της σεξουαλικής αγωγής είναι βέβαιο ότι θα συκοφαντήσουν και θα προσπαθήσουν να αποδομήσουν.
Διαβάζουμε ότι στις «προηγμένες χώρες», όπου τα νήπια, τα παιδιά και οι έφηβοι όλων των τάξεων διδάσκονται σεξουαλική αγωγή, έχουν σημειωθεί οι λιγότερες εγκυμοσύνες στην εφηβεία, γιατί οι έφηβοι μαθαίνουν πλέον να κάνουν «ασφαλές σεξ» (δηλ. χωρίς εγκυμοσύνη).
Φυσικά κανείς δεν τολμά να πει ότι δεν έχουν καμία δουλειά οι έφηβοι να προχωρούν σε σεξουαλικές πράξεις. Ότι καλύτερα να προσανατολίζονται στη δημιουργία οικογένειας σε σχετικά νεαρή ηλικία – ως ενήλικες φυσικά – και όχι όταν θα έχουν εξαντληθεί σωματικά και ψυχικά και θα έχουν χρησιμοποιήσει (και μάλιστα αμέτρητες φορές) το σώμα τους και το σώμα άλλων ανθρώπων ως σεξουαλικό αντικείμενο μίας χρήσης ή πολλαπλών χρήσεων. Όποιος τολμήσει να πει κάτι τέτοιο, στοχοποιείται και περιθωριοποιείται αυτόματα σαν εγκληματίας. Δεν του επιτρέπεται καν να έχει άποψη.
Όμως ας το αφήσουμε αυτό. Η μαρτυρία που επιθυμούμε να παραθέσουμε είναι η παρακάτω, και τα συμπεράσματα δικά σας.
Η Κάρολ Έβερετ ήταν ιδιοκτήτρια δύο κλινικών αμβλώσεων στην περιοχή Ντάλλας – Φορτ Γουόρθ του Τέξας, και διευθύντρια τεσσάρων αντίστοιχων κλινικών. Στη συνέχεια, συνειδητοποιώντας τι κάνει, εγκατέλειψε αυτόν τον κλάδο και μετατράπηκε σε υπέρμαχο των αγέννητων παιδιών και των μητέρων που επιθυμούν να κρατήσουν τα παιδιά τους. Η μαρτυρία της (την οποία έχει αποτυπώσει και σε βιβλία) είναι η εξής:
«Πουλούσα αμβλώσεις. Πώς το έκανα αυτό; Ο τρόπος λέγεται “Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση”. Οι κλινικές που ασχολούνται με τις αμβλώσεις φτιάχνουν με προσοχή ένα πρόγραμμα σεξουαλικής εκπαίδευσης, που ενθαρρύνει τους νεαρούς μαθητές να έχουν σεξουαλική δραστηριότητα, καθιστώντας τους ευάλωτους στην εγκυμοσύνη και τις εκτρώσεις, ώστε οι κλινικές να κερδίζουν πολλά χρήματα».
«Δεν βγάζεις τα παιδιά σου έξω να τα μεθύσεις, και τρέχεις μετά να τα διδάξεις πώς να οδηγούν με ασφάλεια. Τους δίνεις μία έντιμη και ηθική συμβουλή: “Μην πίνετε και οδηγείτε, γιατί μπορεί να σκοτωθείτε”. Γιατί στο θέμα της σεξουαλικότητάς τους πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς, προτείνοντάς τους ένα χαμηλό ηθικό πρότυπο ζωής, αντί να τους δώσουμε το υψηλότερο και το καλύτερο; Και εννοώ το σχέδιο του Θεού για τον γάμο, που εξακολουθεί να αποτελεί την άριστη λύση σε κάθε περίπτωση».
«Στόχος μας ήταν να κάνουν τα παιδιά 3-5 εκτρώσεις στην ηλικία μεταξύ 13-18 ετών. Αλλά δεν μπορείς να πας στην ηλικία των 12 και να τους πεις “θέλω να μείνεις έγκυος μέσα τον επόμενο χρόνο”… Πρέπει πρώτα να καταστρέψεις τη φυσική τους σεμνότητα, να τα απομακρύνεις από τις αξίες των γονιών τους και να καταφέρεις να γίνεις στα μάτια τους “ο ειδικός της ζωής τους”». «Στο Τέξας υπάρχει ήδη ένα πρόγραμμα που απευθύνεται σε νηπιαγωγεία και ενθαρρύνει τους μαθητές να πειραματιστούν με τη συνουσία από την τρίτη δημοτικού».
Πηγή των παραπάνω το δημοσίευμα (στο διαδίκτυο) “Former Abortion Clinic Owner: We Pushed Sex Ed on Kids to Create a Market for Abortion”. Ελληνικά, υπό τον τίτλο “Πρώην ιδιοκτήτρια κλινικής αμβλώσεων: Υποστηρίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα παιδιά για να δημιουργούμε αγορά για τις αμβλώσεις ”.
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Υπεύθυνος της Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ
Πολιτευτής της ΝΙΚΗΣ στο Ρέθυμνο
