Ψωμί, παιδεία, ελευθερία ακούστηκε στο Πολυτεχνείο πριν από 51 χρόνια και επαναλαμβάνεται εκκωφαντικά κάθε χρόνο αυτές τις μέρες του Νοεμβρίου. Μέχρι και διδασκαλικός κόσμος υπήρχε - και ασφαλώς θα υπάρχει και σήμερα - που δήλωνε ξεδιάντροπα ότι τις γιορτές για το Έπος του ’40 και της Σημαίας μας, άκουσον-άκουσον, τις βαρέθηκαν τα παιδιά και πρέπει να καταργηθούν.

Αυτοί οι ίδιοι προετοίμαζαν πυρετωδώς τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, αδυνατώντας να απαντήσουν στην απορία των μικρών κυρίως παιδιών που με τον αυθορμητισμό τους έλεγαν: «Κυρία, Έλληνες με Έλληνες σκοτώνονταν;»
Στην πορεία αυτού του μισού αιώνα και πλέον, τι βιώνουμε;

ΠΕΙΝΑ-ΛΗΣΤΕΙΑ-ΑΣΥΔΟΣΙΑ-ΧΑΟΣ και ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Πανεύκολα το διαπιστώνει και ο πιο καλοπροαίρετος παρατηρητής, αν ρίξει μια ματιά στην πορεία της ζωής των πρωταγωνιστών του όλου εγχειρήματος εκείνου με το αλησμόνητο «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!».
Λαμπρή καριέρα από άποψη οικονομική: Έλυσαν τα προβλήματα χρυσής διαβίωσης, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τα παιδιά τους!!!

Από κει και μετά, αν η Ελληνική ψυχή έσβηνε στον μαρασμό, την εξαθλίωση, την αλλοτρίωση, μηδενικό το ενδιαφέρον ή μάλλον τροφοδοτούνταν και συνεχίζει να τροφοδοτείται με διάφορα τεχνάσματα το αίσχος αυτό!

Ώσπου, πριν από είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια εμφανίστηκε η σπουδαία προσωπικότητα των ημερών μας, ο Δημήτρης ο Νατσιός, που με τον μεστό του λόγο, την συγγραφική δεινότητα και την επιτυχημένη τηλεοπτική του παρουσία με την εκπομπή «ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΣΠΟΥΔΑΜΑΤΑ», εξύψωνε την πεσμένη Ελληνορθόδοξη ψυχή. Οι ιδιότητες του ως θεολόγου και παιδαγωγού, μάχιμου για τριάντα πέντε χρόνια περίπου, ανθρώπου που έχει ενστερνιστεί και βιώνει τις αρχές των επιστημών αυτών, του δίνουν τη δυνατότητα να λειτουργεί ως αναμορφωτής της καταγέλαστης Ελληνικής κοινωνίας-δημιούργημα των αφρόνων ντόπιων και ξένων εξουσιαστών.

Με γενναιότητα, θάρρος, ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση, πρωτοπόρος και αδιαμφισβήτητα μοναδικός αντιδρών στα τόσα και τόσα κακώς κείμενα κυρίως της Παιδείας. Της παιδείας που σκοπίμως την ευτέλιζαν οι ταγοί του δημοσίου, με μόνη επιδίωξη την αλλοτρίωσή μας και την απομάκρυνση του Νεοέλληνα από τις πανάρχαιες και ανεκτίμητες αξίες της ζωής. Και καθώς βίωνε το πρόβλημα μέσα στις σχολικές αίθουσες, έκανε σημαντικά βήματα αφύπνισης. Αξίζει να θυμηθούμε ενδεικτικά το βιβλίο της Ρεπούση, που περνούσε ως συνωστισμό τη σφαγή της Σμύρνης το ’22 και με συνεργάτες του, τους ανάγκασε να το αποσύρουν.
Αυτά τα χρόνια οι όψιμοι ενδιαφερόμενοι για τα θέματα της Πατρίδας μας ήταν εναγκαλισμένοι-βολεμένοι στα κυβερνητικά κόμματα και ανέχονταν τα πάντα για να μην χάσουν τη βολεψή τους. Ο θυμόσοφος όμως λαός μας λέει: «Η ανοχή είναι και συνενοχή». Η συνάντησή του με άλλες προσωπικότητες από τον χώρο της Επιστήμης και γενικά της κοινωνίας με τους ίδιους προβληματισμούς είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Πατριωτικού Κινήματος ΝΙΚΗ, στο οποίο αναγνωρίζοντας την προσφορά και τις ικανότητες του, του ανέθεσαν να καθίσει στο τιμόνι ως πρώτος μεταξύ ίσων.

Καλούμαστε λοιπόν όλοι να συστρατευτούμε μαζί του. Να ενισχύσουμε την μαχητικότητα, την αγωνιστικότητα, το σθένος του για το κοινό καλό. Αμφισβητήσεις και πισώπλατα μαχαιρώματα δεν έχουμε την πολυτέλεια να χρησιμοποιούμε χάριν του κακώς εννοούμενου προσωπικού συμφέροντος και των οποιωνδήποτε ατομικών φιλοδοξιών. Το καράβι που λέγεται Ελλάδα ή καλύτερα Ρωμιοσύνη, βουλιάζει και ως εκ τούτου είναι ανεπίτρεπτο να συνεχίζουμε στον ρυθμό αυτό. Οι καιροί ου μενετοί. Ας κόψουμε επιτέλους τον ομφάλιο λώρο που μας κρατάει δέσμιους σε συμπεριφορές παλαιοκομματικές.

Δεν μας ζητείται να μοιραστούμε τα υπάρχοντά μας, όπως ο Χριστός μας από τον πλούσιο και νομομαθή νέο που τον πλησίασε και ρωτούσε με αγωνία πώς να σωθεί. Τον εγωισμό μας, την φιλαυτία, την ματαιοδοξία μας ας κάνουμε πέρα και να ενισχύσουμε με νύχια και με δόντια την μόνη καθαρή, έντιμη και ελπιδοφόρα φωνή. Αυτή της ΝΙΚΗΣ και του άξιου και πανάξιου προέδρου της, του Δημήτρη Νατσιού με τους σπουδαίους και αξιολογότατους συνεργάτες. Όλοι μαζί στον αγώνα, το χρωστάμε στα παιδιά, τα εγγόνια, την απογοητευμένη, την αποπροσανατολισμένη, την καταρρακωμένη νέα γενιά.

Εμπρός λοιπόν για την ΝΙΚΗ, η ΝΙΚΗ μπροστά,
Εμπρός για την ΝΙΚΗ, να ανέβουμε ξανά!
Η καθημερινή θύμηση των παρακάτω στίχων του εθνικού μας ύμνου
«Αν μισούνται ανάμεσό τους,
δεν τους πρέπει ελευθερία»,
θα μας είναι πολύτιμος βοηθός.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Τσίπη-Καραβίδα Καλυψώ
Συνταξιούχος Νηπιαγωγός