Άρθρο της Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ

Μετά την Αγία Σοφία, η Τουρκία μετέτρεψε ξανά σε τζαμί άλλον ένα από τους σημαντικότερους ελληνορθόδοξους ιερούς ναούς της Κωνσταντινούπολης, τον ναό της ιστορικής Ιεράς Μονής του Σωτήρος Χριστού «της Χώρας». Πάσχα έχουμε, αλλά η «φίλη γείτονα χώρα» ξέρει ότι μπορεί ανενόχλητη να πληγώνει και να προσβάλλει την ιστορική μας μνήμη και την ευαισθησία μας.

Ο ναός αυτός – κομμάτι της καρδιάς του γένους μας, του γένους των Ορθοδόξων Ρωμιών – οικοδομήθηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ. από την πεθερά του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού Μαρία Δούκαινα, αλλά η αρχική μονή ιδρύθηκε, κατά την παράδοση, κατά  τον 6ο αιώνα. Οι Οθωμανοί κατακτητές τον μετέτρεψαν σε τζαμί τον 16ο αιώνα και από το 1958 μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε ως μουσείο. Η Μονή της Χώρας ονομάζεται έτσι επειδή βρισκόταν στην περιοχή «Χώρα», αλλά η ονομασία της παραπέμπει επίσης στον Ιησού Χριστό, ο οποίος χαρακτηρίζεται «Η Χώρα των Ζώντων» στο μνημειώδες ψηφιδωτό του ιστορικού ναού – όπως αντίστοιχα η Θεοτόκος, στο δικό της ψηφιδωτό, ονομάζεται «Η Χώρα του Αχωρήτου». Αυτή τη Χώρα των Ζώντων (στην οποία δηλαδή βρίσκονται όλοι οι ζώντες), οι νεοϊσλαμιστές της Τουρκίας λεηλατούν για μια ακόμη φορά, επιδεικνύοντας την κατακτητική κυριαρχία τους.

Η σημερινή Τουρκία συνεχίζει την αναβίωση του οθωμανικού θεοκρατικού καθεστώτος, χωρίς να κάμπτεται από την όποια διεθνή ευαισθησία για τα πολιτισμικά μνημεία, χωρίς να συγκινείται από τις ελληνικές κορώνες περί δήθεν εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων (μάλλον έτσι βλέπουν την «εξομάλυνση», τόσο η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας όσο και εκείνη που κυβερνά τη χώρα μας – ως μια Τουρκία που θα κάνει ό,τι θέλει) και φυσικά χωρίς να φοβάται τυχόν ουσιαστική αντίδραση της Ελλάδος, αφού το εθνομηδενιστικό καθεστώς της πατρίδας μας μάλλον προτιμά να ξεμπερδεύει όσο το δυνατόν ταχύτερα από οτιδήποτε θα μπορούσε να υπενθυμίζει στους Έλληνες την εθνική, ιστορική και πολιτισμική (θα προσθέσουμε και «αυτοκρατορική») κληρονομιά μας. Θέλει να είμαστε «υπερήφανοι» πλέον για «άλλα» πράγματα, όχι για την ιστορία και τον πολιτισμό μας και προφανώς όχι για την πίστη μας.

Η ΝΙΚΗ δεν προτείνει (αν και μια μερίδα του ελληνικού λαού θα το ήθελε) να κηρύξουμε πόλεμο για το γεγονός. Υπάρχουν και διπλωματικοί τρόποι να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας και να πιέσουμε τη γείτονα. Αλλά η Ελλάδα έχει πάψει να πιέζει οποιονδήποτε, πέρα από τον ίδιο τον δικό της λαό, που από την αφόρητη πίεση τον έχει εξουθενώσει και εξευτελίσει. Χρειάζεται πίεση που θα αφορά στην πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πίεση που θα αφορά στις διμερείς σχέσεις, πίεση που θα αφορά στη διεθνή εικόνα της Τουρκίας, για την οποία εκείνη (παρά τους λεονταρισμούς της) ενδιαφέρεται… Πολλά μπορούμε να κάνουμε, αλλά τίποτα δεν κάνουμε, όπως δεν κάνουμε για κανένα θέμα που αφορά πραγματικά στην πατρίδα μας.

Την πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας την καλούμε για μια ακόμη φορά (δυστυχώς, μονίμως μάταια) να τεθεί προ των ευθυνών της. Τον ελληνικό λαό τον καλούμε να συνειδητοποιήσει πως τα ορθόδοξα ιερά μνημεία της Κωνσταντινούπολης και ολόκληρης της Τουρκίας (Μικρά Ασία λέμε ακριβέστερα, χωρίς μίσος) είναι δικά μας και των παιδιών μας, κομμάτια του πολιτισμού και της ιστορίας μας, αρπαγμένα και συλημένα από τους ίδιους βάρβαρους κατακτητές, με τους οποίους πολέμησαν κατ’ επανάληψιν οι πρόγονοί μας (μέχρι και το 1974 στην Κύπρο μας), τους ίδιους βάρβαρους κατακτητές που τρίζουν τα δόντια τους και σήμερα κι ακονίζουν τα μαχαίρια τους δίπλα στη θάλασσά μας και δίπλα στα σπίτια μας. Κι εμείς ξεχνάμε, όλο ξεχνάμε κι όλο υποχωρούμε – σαν να μην είμαστε απόγονοι εκείνων που είμαστε.

Η ΝΙΚΗ δεν ξεχνά, ούτε παραδίδει τα πνευματικά και πολιτικά της όπλα. Ας γνωρίζουν όλοι ότι περιμένει. Περιμένει την αφύπνιση του ελληνικού λαού και τη δημοκρατική εντολή του – για να έρθει πραγματική ειρήνη, αλλά και δικαιοσύνη και ευημερία στη χώρα μας και σε ολόκληρη την περιοχή μας.