Στις 21 Φεβρουαρίου 2022 ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Ντονμπάς, δηλαδή των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ. Οι εν λόγω περιοχές έπρεπε να απολαμβάνουν καθεστώς αυτονομίας με τις συμφωνίες του Μινσκ το 2014-5, γεγονός που δεν έλαβε χώρα, καθώς το επίσημο ουκρανικό κράτος δρούσε παρεμβατικά και παρεμπόδιζε αυτήν την μεταβατική διαδικασία. 

Γιατί όμως επιλέγει τώρα η Ρωσία την εισβολή; 

Για να απαντήσουμε σε αυτό, θα πρέπει να πάμε πίσω στο τέλος του ψυχρού πολέμου. Το 1991, με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο κόσμος πέρασε σε ένα μονοπολικό σύστημα της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ. Η Ρωσία, ταπεινωμένη, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τις αξιώσεις της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία διαλύθηκε σταδιακά εις τα εξ ων συνετέθη. Ένας όρος όμως τέθηκε στο τραπέζι ως κόκκινη γραμμή από τους Ρώσους: Η μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη. Ο όρος αυτός όχι μόνο δεν έγινε σεβαστός, αλλά όλη η αμερικανική εξωτερική πολιτική πάτησε πάνω σε 2 μεγάλους βραχίονες: Ο ένας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο δεύτερος το ΝΑΤΟ. Πάντα η επέκταση της Ε.Ε. προς ανατολάς θα συνοδευόταν με την επέκταση του ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο η Δύση διεύρυνε την επιρροή της, η οποία όμως ερχόταν ολοένα και πιο κοντά στη Ρωσία. 

Η Ρωσία από το 2007 και την εισβολή της στη Γεωργία, αρχίζει να δείχνει πως δεν θα ανεχθεί παρόμοιες συμπεριφορές σε σφαίρες επιρροής της και ειδικά όπου βρίσκεται ρωσόφωνος πληθυσμός. Το θέμα γίνεται ύψιστης εθνικής ασφαλείας όταν τίθεται ζήτημα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, καθώς η Ρωσία θα μπορούσε να πληγεί απευθείας με συμβατικά όπλα σε μεγάλο βάθος στην ενδοχώρα της. 

Την ίδια περίοδο, στην Ουκρανία εκδηλώνεται ισχυρή εσωτερική πολιτική διαμάχη μεταξύ φιλορώσων και φιλοδυτικών πολιτικών, με διακύβευμα την αλλαγή του χάρτη των συμμάχων της. Δύο φορές έχουμε ανατροπή του εκλεγμένου φιλορώσου Προέδρου Γιανουκόβιτς: η πρώτη το 2004 με την «Πορτοκαλί Επανάσταση», ακυρώνεται το εκλογικό αποτέλεσμα και τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει η φιλοδυτική επιχειρηματίας Τιμοσένκο.  Το 2010 ο Γιανουκόβιτς ξανακερδίζει τις εκλογές, η Τιμοσένκο οδηγείται σε φυλάκιση για οικονομικά σκάνδαλα και ακυρώνεται η συμφωνία σύνδεσης Ουκρανίας-ΕΕ. Η δεύτερη ανατροπή συμβαίνει το 2013 μετά από πολύνεκρες αναταραχές με διαδηλώσεις (που έμειναν στην ιστορία ως “Euromaidan”) από φιλοδυτικά κόμματα αλλά και με συμμετοχή Ουκρανών νεοναζί. Δημιουργούνται ένοπλα τάγματα εφόδου όπως το περιβόητο νεοναζιστικό «τάγμα Αζόφ» και ξεκινούν διώξεις και λεηλασίες εναντίον του ρωσόφωνου πληθυσμού σε Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ και Κριμαία. Οι πληθυσμοί των περιοχών αυτών εξεγείρονται και διεκδικούν την αυτονόμησή τους από την κεντρική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Το 2014, μετά από σχετικό δημοψήφισμα των κατοίκων της Κριμαίας, κατά πλειοψηφία ρωσόφωνων, η Ρωσία αποφασίζει να εισβάλει και να προσαρτήσει την Κριμαία. Τότε υπογράφεται και η συμφωνία του Μινσκ, με τις μεγάλες δυνάμεις να αναγνωρίζουν την αυτονομία του Ντονμπάς. 

Έτσι ερχόμαστε στο σήμερα. Ο δυτικός παράγοντας από το 2014 έως και πριν την εισβολή της Ρωσίας, είχε εντείνει την ρητορική περί ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα νατοϊκές ασκήσεις λάμβαναν χώρα ολοένα και περισσότερο πλησίον των ρωσικών συνόρων. 

Την ίδια στιγμή, οι συμφωνίες του Μινσκ που προέβλεπαν αυτονομία δεν εφαρμόστηκαν με ευθύνη του Κιέβου. Αντιθέτως, συστηματικοί βομβαρδισμοί σε πόλεις και χωριά εναντίον αμάχων ρωσόφωνων πληθυσμών – ένας ατελείωτος κύκλος αίματος που φαίνεται να προσμετρά 14.000 νεκρούς και 5 έως 7 εκατομμύρια ξερριζωμένους πρόσφυγες προς τη Ρωσία– στοιχειοθετούν για πολλούς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία.   

Η Ρωσία, η οποία έχει σχεδόν μηδενίσει το εξωτερικό της χρέος και έχει υψηλά συναλλαγματικά αποθέματα, έκρινε πως τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να αναδείξει για άλλη μία φορά με τρόπο κατηγορηματικό τις κόκκινες γραμμές της. Ακολούθησε η εισβολή στην Ουκρανία, μαζί με τον πόνο και την δυστυχία για τους Ουκρανούς πολίτες. 

Η ιστορία θα δείξει αν ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος της Ρωσίας είναι η ανατροπή του καθεστώτος Ζελένσκι και ο κατακερματισμός της Ουκρανίας σε ομοσπονδία, σε συνδυασμό με την προσάρτηση μέρους της στην Ρωσία. 

Στην δυτική σφαίρα των γεγονότων, η ολοφάνερη απροθυμία του ΝΑΤΟ να εμπλακεί στο πολεμικό πεδίο της Ουκρανίας είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη αντίδραση για οποιονδήποτε φρίττει στην ιδέα ενός γενικευμένου πυρηνικού παγκοσμίου πολέμου. Και βεβαίως είναι μία ωμή επιβεβαίωση ότι στην πολιτική ισχύει το δίκαιο του ισχυρού. 

Και αν σήμερα δυσχεραίνεται η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η ρωσική αντίδραση με την εισβολή στην Ουκρανία μπορεί ήδη να δώσει δύο αναίμακτες νίκες στις ΗΠΑ:   

Οι ΗΠΑ αποτελούν εξαγωγέα πρώτης τάξης σχιστολιθικού αερίου από το 2010. Υποστηρίζοντας την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία, προώθησαν την κατασκευή ειδικών τερματικών σε λιμάνια της Ευρώπης και των Βαλκανίων, όπου θα μπορεί το αμερικανικό αέριο να μεταφερθεί με πλοία μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) – πχ Αλεξανδρούπολη. Φυσικά, η τιμή του αμερικανικού αερίου θα είναι πολύ πιο ακριβή από το ρωσικό. Άρα μεγάλος χαμένος βγαίνει η Ευρώπη, η οποία φαίνεται πως δεν έχει βρει τον κοινό βηματισμό της και προσπαθεί μέσα από τις οικονομικές κυρώσεις να σταματήσει τη ρωσική εισβολή.

Η Αμερική όμως έχει διπλό όφελος από την ιστορία. Πέρα από το ακριβό αέριο που θα πουλάει στην Ευρώπη, πετυχαίνει την αύξηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων των χωρών του ΝΑΤΟ, το οποίο είχε αποκαλέσει κάποτε ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, ως εγκεφαλικά νεκρό. Ο γερμανικός γίγαντας φαίνεται να ξυπνάει για τα καλά μετά την εξαγγελία 100 δις εξοπλιστικών προγραμμάτων! Αναμφίβολα μία ευρωπαϊκή κούρσα εξοπλισμών θα μπορούσε να επιτείνει το δίλημμα ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και να οδηγήσει σε ευρύτερο πόλεμο. Ο κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης έρχεται πιο κοντά μέσα από την μετατροπή της Ουκρανικής κρίσης σε «proxy war», δηλαδή πόλεμο μέσω αντιπροσώπων –από τη μία τις δυτικές χώρες και από την άλλη τη Ρωσία. 

Διαπιστώνουμε ξεκάθαρα πως μπαίνουμε σε μία περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων στην Ευρώπη και τον κόσμο με μεγάλες οικονομικές συνέπειες για όλους. Η Ρωσία καλύπτει σχεδόν το 40% των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης σε πετρέλαιο και αέριο, από το οποίο το μισό διέρχεται από την Ουκρανία. Αντιλαμβανόμαστε τι μπορεί να γίνει στις τιμές του αερίου και του πετρελαίου σε μία γενικευμένη σύρραξη παρατεταμένης διάρκειας . Παράλληλα, η Ρωσία και η Ουκρανία είναι μεγάλες χώρες-εξαγωγείς σε λιπάσματα, μέταλλα και σιτηρά. Αποτελούν δηλαδή πολύ σημαντικό κρίκο της παγκόσμιας οικονομίας και παραγωγής.  Ένας παρατεταμένος πόλεμος είναι δυνατόν να επιφέρει μεγάλη οικονομική επιβράδυνση χωρίς άμεσες εναλλακτικές.

ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ:

Πρώτον, για την ενεργειακή μας εξάρτηση, βραχυχρόνια και μακροχρόνια:

Η άμεση ενεργειακή επάρκεια στο αμέσως επόμενο διάστημα, σημαίνει γρήγορες λύσεις, βιώσιμες για τον Ελληνικό Λαό που ήδη επιβαρύνεται εξαιρετικά από τα τιμολόγια ρεύματος. Οι μονάδες λιγνίτη πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα, και να αναζητηθούν και άλλοι ενεργειακοί πάροχοι, θέτοντας εκ νέου στο τραπέζι τον αγωγό EastMed για την απεξάρτηση της Ελλάδας από ενεργειακά μονοπώλια.

Σε πιο μακροχρόνιο στάδιο, την ώρα που ο Έλον Μασκ παραδέχεται ότι πρέπει να ξαναυξηθεί η παραγωγή ορυκτών καυσίμων, την ώρα που δυνάμεις στην κυβερνήτρια χώρα της ΕΕ, την Γερμανία, μιλούν ρεαλιστικά για απώθηση των στόχων πράσινης ενέργειας, είναι αδιανόητο και αυτοκτονικό η ελληνική κυβέρνηση να γυρίζει την πλάτη στην εθνική παραγωγή ενέργειας. Τα σπουδαία ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στα σπλάγχνα της ελληνικής γης και θάλασσας, μπορούν να ζεστάνουν, να κινήσουν και να προστατεύσουν τον Ελληνικό Λαό. Ποιός είναι αυτός ο κυβερνήτης που τολμά και το απαγορεύει;

Δεύτερον, για τη διατροφική μας αυτάρκεια:

Διαπιστώνεται η επίσης αδιανόητη και αυτοκτονική λογική της κυβέρνησης να ερημώνει τον πρωτογενή τομέα της ελληνικής υπαίθρου, εφαρμόζοντας ανθελληνικές ντιρεκτίβες, διώχνοντας τους νέους μας στο εξωτερικό και επιδοτώντας την εξάρτηση της χώρας μας όχι μόνο από εισαγόμενα τρόφιμα αλλά και από εισαγόμενους εργάτες, ενώ καταπιέζει την αγοραστική δύναμη των πολιτών μας με υπερφορολόγηση και αντισυνταγματικά πρόστιμα. Τα σημερινά πάθη του Ουκρανικού λαού ας μας θυμίσουν το «Μεγάλο Λιμό» της Ουκρανίας το 1932-1933, όπου εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτόνησαν από τον παραλογισμό του αιμοσταγούς Στάλιν. Τί κάνει η κυβέρνησή μας για να μην θυμούνται οι ιστορικοί του μέλλοντος κάποιον Μεγάλο Λιμό της Ελλάδας;

Τρίτον, για την επιλογή συμμάχων και την αξιοποίηση της στρατιωτικής μας ισχύος εκτός συνόρων:

Σίγουρα, η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποιούς έχουμε απέναντι μας και τις αναθεωρητικές βλέψεις τους στο Αιγαίο. Σε έναν  κόσμο πλέον πολυπολικό, η Τουρκία μπορεί να είναι στο ΝΑΤΟ, να κουνά το δάχτυλο στη Γαλλία, να αγοράζει ρωσικούς πυραύλους και πουλά πολεμικά drones στην Ουκρανία. Είναι παιδική αφέλεια να δυναμιτίζουμε τη δυνατότητα για καλύτερες σχέσεις με τον ρωσικό λαό – και ό,τι αυτό σημαίνει στα εθνικά μας συμφέροντα – οικονομικά, επενδυτικά, ενεργειακά, στρατιωτικά.  Και βεβαίως παιδική αφέλεια είναι να πιστεύουμε ότι εν έτει 2022 δεν θα γίνονται άλλοι πόλεμοι, ή ότι η ειρήνη διαφυλάσσεται με σάλια και μελάνια κι ελπίδες σε τρίτους. Αν επιθυμούμε την ειρήνη, αυτό συνεπάγεται μεθοδική προετοιμασία –σε φρόνημα, ικανότητες και εξοπλισμούς– και αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας για συμμαχίες. 

Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την εισβολή στην Ουκρανία δεν σημαίνει πως το φιλοναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας είναι για κάποιον περίεργο λόγο «δικοί μας». Τον Ιούλιο του 2021, η Ουκρανία του Ζελένσκι έπαψε να αναγνωρίζει την ελληνική μειονότητα που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες στη χώρα, μη αναγνωρίζοντάς την ως γηγενή, μετά από αναρίθμητους αιώνες παρουσίας της εκεί. Μαζί με τους Έλληνες, το ίδιο έπραξε και για τους Ρώσους, τους Ούγγρους και τους Λευκορώσους. Αντίθετα έπραξε για τους Τουρκογενείς Τατάρους. 

Η έμφυτη ευγένεια του Ελληνικού Λαού να στηρίζει τους αδυνάμους είναι μέρος της παράδοσής μας. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί», λέει ένα αγαπημένο βιβλίο που βρίσκεται σε κάθε ελληνικό σπίτι. Αυτό σημαίνει ανθρωπιστική βοήθεια, σήμερα εν προκειμένω στον χειμαζόμενο Ουκρανικό Λαό και τους πραγματικούς πρόσφυγες Ουκρανούς. Δεν σημαίνει όπλα δικά μας εναντίον οποιουδήποτε. Δεν σημαίνει να σηκώσουμε σημαία, να διαλέξουμε στρατόπεδο και για ακόμα μια φορά να διχαστούμε, όταν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν μέρος ευθύνης. 

Αν είχαν πραγματικά κότσια οι ελληνικές κυβερνήσεις, και συνείδηση της ιστορικής κληρονομιάς μας, θα είχαν γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για τα ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας στην Κύπρο. Για τους διωγμούς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έζησε ο πολύπαθος Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός. Για τη συστηματική αγνόηση της ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια. Και σε διεθνές επίπεδο, θα είχαν στείλει όπλα και εθελοντικό στρατό σε υπεράσπιση των πανάρχαιων χριστιανικών πληθυσμών της Συρίας, που υπέστησαν φρικτή γενοκτονία από το εγκληματικό ISIS. 

Η ελληνική κυβέρνηση, που ξέρει να κοροϊδεύει επανειλημμένα την αξιοπρέπεια των πολιτών της, που ξέρει να απομυζεί τη χώρα μας από τις παραγωγικές της δυνατότητες και να την κάνει ζητιάνα, σήμερα μετατρέπει τον αποταμιευμένο ιδρώτα του Ελληνικού Λαού σε σφαίρες εναντίον μίας υπερδύναμης, που μόνο εχθρούς δημιουργεί αλλά κανέναν φίλο.  

Ο ρωσικός και ο ουκρανικός λαός είναι φίλοι μας. Όμως όχι, κύριοι της αυτοκτονικής μας κυβέρνησης, οι νεοναζί του Ζελένσκι δεν είναι «δικοί μας». Από ότι φαίνεται, ούτε κι εσείς είστε «δικοί μας». Η ώρα της ΝΙΚΗΣ θα έρθει, και θα λογοδοτήσετε στον Ελληνικό Λαό για ΟΛΑ.