Σεβαστιανός, η φωνή που σκορπούσε ρίγη συγκινήσεως σε κάθε ομιλία του, το ασίγαστο πνεύμα που ξεσήκωνε πλήθη. Ως ακοίμητη συνείδηση πάσχιζε  ν’ αφυπνίσει κάθε συνέλληνα για το δράμα που βίωναν  οι αδελφοί μας  βορειοηπειρώτες. Η σίγαση των καμπάνων  τον πονούσε βαθιά, η ανοικοδόμηση και η επαναλειτουργία των εκκλησιών και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών έγιναν στόχος ζωής. Όταν οι άλλοι σώπαιναν και εγκωμίαζαν το δικτατορικό καθεστώς εκείνος αγωνιστής μην υπολογίζοντας κανένα κόστος, προσπερνούσε κάθε εμπόδιο που στηνόταν μπροστά του και βροντοφώναζε «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος Ανέστη αδελφοί μου»!

Γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1922 στα Καλογρηανά Καρδίτσας. Ο κατά κόσμον Σωτήριος Οικονομίδης, εκλέχθηκε ως Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης τον Ιούνιο του 1967. Στον ενθρονιστήριο λόγο του στον Καθεδρικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αθηνών, είπε μεταξύ άλλων: «Κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτὴ καθ’ ἢν τὸ πρῶτον ἀνέρχομαι τὸν θρόνο τοῦτον, ἡ σκέψις μου στρέφεται… πρὸς τοὺς ἀλύτρωτους ἀδελφούς μας τῆς Βορείου Ἠπείρου, τοὺς στενάζοντας ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς πικρᾶς δουλειᾶς, διὰ νὰ τοὺς διαβεβαιώσωμεν ὅτι ὄχι μόνο αἱ προσευχαί μας θὰ τοὺς συνοδεύουν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ δυνατὸν θὰ πράξωμεν, ὅπως λυτρωθοῦν τῶν δεσμῶν της δουλείας…».

Από τότε και ως την κοίμησή του έμεινε απόλυτα πιστός και προσηλωμένος στο στόχο του:

-  Αγωνίστηκε και κατάφερε να επαναφέρει το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα στη δημόσια σκηνή, τη στιγμή κανείς δε μιλούσε γι΄αυτό.

- Προσδιόρισε και υπερασπίστηκε τα δικαιώματά τους όπως αυτά αναφέρονται στις διεθνείς συνθήκες.

-  Έφερε και πάλι στην επικαιρότητα το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.

- Οργάνωσε συλλογικές μορφές δράσης μέσω οργανώσεων όπως η φοιτητική ΣΦΕΒΑ (Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα) και ο επιστημονικός ΠΑΣΥΒΑ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα).

-  Ενίσχυσε τον αγώνα σε επίπεδο βιβλιογραφίας (δεκαπέντε εκδόσεις).

Η πρώτη του επίσημη ενέργεια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ήταν η παρουσία του κατά την Ανάσταση του 1969 στο χωριό Μαυρόπουλο που βρίσκεται στην ελληνική πλευρά της εισόδου της κοιλάδας της Δρυϊνούπολης. Την περίοδο αυτή δεν παραλείπει να παρεμβαίνει στα κατά καιρούς τοπικά συνέδρια ή να αντιδρά με σχόλιά του στην αλλαγή της επίσημης ελλαδικής πολιτικής (1971). Αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο η απάντησή του στην επίσημη απαγόρευση των θρησκειών από την Βουλή της Αλβανίας και τις πολιτικές καταπίεσης του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και την αποκατάσταση των ελληνοαλβανικών σχέσεων με την ταυτόχρονη υποβάθμιση του βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός αναβάθμισε τον αγώνα του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του. Στήριξε τα συλλαλητήρια για το Βορειοηπειρωτικό που διοργανώθηκαν σε όλη την Ελλάδα και τις απεργίες πείνας των Βορειοηπειρωτών φυγάδων. Επίσης, θεσμοθέτησε εκδηλώσεις σε ετήσια βάση με κορυφαίες, την Ανάσταση σε εκκλησίες της Μητρόπολής που η απόσταση επέτρεπε στους Δροπολίτες να παρακολουθούν και την επέτειο της Αυτονομίας της β. Ηπείρου.

Με στόχο την ενημέρωση και την αφύπνιση ο Σεβαστιανός μιλούσε σε δημόσιες συγκεντρώσεις, υπαίθριες και μη, σε όλη την Ελλάδα. Για τους ίδιους λόγους μετέβη και στο εξωτερικό και μίλησε ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου και του Κογκρέσου των ΗΠΑ.

Το βασικό όπλο του Μητροπολίτη Σεβαστιανού ήταν η χρήση του δημοκρατικού του δικαιώματος της δημόσιας έκφρασης γνώμης. Παραταύτα, έγινε στόχος των κατά καιρούς καθεστώτων της Αλβανίας (Ενβέρ Χότζα, Ραμίζ Αλία και Σαλή Μπερίσα). Τη σκυτάλη της συκοφάντησής του έλαβαν και εντός ελληνικής επικράτειας, υπήκοοι της Ελληνικής Δημοκρατίας που διακήρυτταν τη φιλική τους στάση και πρακτική προς τα παραπάνω αλβανικά καθεστώτα και τον αλβανικό εθνικισμό (άρθρα στον τύπο, ενέργειες εξτρεμιστών που έκοβαν τα σχοινιά των καμπάνων, αντισυγκεντρώσεις, ξυλοδαρμοί κλπ.).

Αν και η έγνοια του Σεβαστιανού ήταν ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός, ο γνήσιος χριστιανικός ανθρωπισμός του δεν άφηνε χωρίς στοργή και βοήθεια κανέναν φυγάδα από την Αλβανία - ανεξαρτήτου καταγωγής, ενώ οργάνωσε χωρίς θρησκευτικές ή εθνικές διακρίσεις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η αγνότητα των προθέσεών του έγινε αντιληπτή με το θάνατό του (Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου 1994), ακόμα και από όσους τον αντιπολιτεύονταν ειλικρινώς και για ιδεολογικούς και μόνον λόγους. Μέχρι το τέλος της ζωής υπήρξε ακέραιος και παρέδιδε μαθήματα ήθους. Ο ίδιος έγραψε σχετικά στη διαθήκη του επιβεβαιώνοντας το γεγονός του έντιμου βίου του πάλι μέσω αυτής: «Περιουσίαν ἀτομικήν κινητήν ἤ ἀκίνητον δέν ἔχω νά ἀφήσω. Οὔτε ἐκληρονόμησα, οὔτε ἀπέκτησα μέ τήν Ἱερωσύνην μου. ‘Ο,τι χρήματα εὑρεθοῦν εἰς τό γραφεῖον μου, γνωρίζουν οἱ στενοί μου συνεργᾶται, ὅτι ἀνήκουν εἰς φιλανθρωπικούς σκοπούς». Η παρακαταθήκη αυτή οδήγησε τον Ηγούμενο της Μονής Δοχειαρίου Γρηγόριο σε ένα συγκλονιστικό επικήδειο: «Δεν έπνιγε τους άλλους ούτε με το αξίωμα, ούτε με τα χαρίσματά του. Έκανε στην άκρη, να φανεί και του μικρού η δυνατότητα. Ήταν γεννημένος να πάσχει για το λαό που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία… ο Σεβαστιανός συνδύαζε το σπάνιο αυτό φαινόμενο, να είναι ηγέτης και ταυτόχρονα φιλόστοργος πατέρας, πραΰς και γλυκύς… Κόνιτσα δεσποτάδες θα βρεις πολλούς, αλλά Σεβαστιανό κανένα! Είναι οι προφητικές και μαρτυρικές μορφές που ο Θεός μας στέλνει κάθε τριακόσια χρόνια. Όχι γιατί είναι τσιγκούνης αλλά γιατί δεν βρίσκονται εύκολα…».