Γράφω το παρόν κείμενο, αραδιάζω τις λέξεις, όχι με μελάνι, αλλά με δάκρυα. Δάκρυα χαρμολύπης, για τον πολυαγαπημένο μου φίλο Ευγένιο Τζιμογιάννη, που σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο. Το Ευγένιο, που εδώ και τέσσερα χρόνια μαζί, δίπλα -δίπλα, συνοδοιπόροι, αγωνιζόμαστε για την ΝΙΚΗ,  για την πίστη του Χριστού και την Πατρίδα. Ήταν το δεξί μου χέρι, ήμουν το δεξί του χέρι, αξεδιάλυτα αυτά, γιατί είχαμε αδελφική αγάπη, χριστομίμητη. Ήταν Γενικός Γραμματέας της ΝΙΚΗΣ, από την πρώτη ημέρα της ιδρύσεώς της, ταπεινός, φλογερός και ακούραστος στην προσπάθεια να μεταφέρουμε το καλό μήνυμα στον λαό μας ότι υπάρχει ελπίδα.

Πίστευε, περισσότερο από όλους μας,  στην ευόδωση του ωραίου αγώνα μας, αετός περήφανος που πετούσε ψηλά με τις δυο ακατανίκητες και αγέραστες φτερούγες: την αγάπη στο Χριστό και την άδολη φιλοπατρία του… Ο Ευγένιος, «άνθρωπος όπως τον έφτιαξε ο Θεός», η ψυχή της ΝΙΚΗΣ, ο αντρειωμένος Έλληνας της Μακεδονίας, αναχώρησε για τον παράδεισο, μεσίτης μονάκριβος, παρακαλεί για τον αγώνα μας από ψηλά… Μια βδομάδα πριν από το απρόσμενο γεγονός, ήμασταν μαζί στο Περιβόλι της Παναγίας μας, στο Άγιον Όρος. Είδε και τον πνευματικό του, εξομολογήθηκε. Ήταν έτοιμος για να συναντήσει τον ελεήμονα και μισθαποδότη Χριστό μας. Εισήλθε στην χαρά του Κυρίου μας… 

Είναι πολύ σπάνιο σήμερα  που η Ελλάδα έχει γίνει αγνώριστη- η πάλαι ποτέ χριστοφόρος πατρίδα μας- να συναντάς ανθρώπους που η μορφή τους παραπέμπει στην Ελλάδα που νοσταλγούμε, στην Ελλάδα της λεβεντιάς. Ψηλαφούμε μες στην ερημιά και τα σκοτάδια του κόσμου, να εντοπίσουμε τέτοιους ηλιόλουστους Ρωμιούς, που έχουν την ελπίδα τους στο Θεό και στα φυλλώματα της καρδιάς τους την Πονεμένη Ρωμιοσύνη. Αγαλλιάζει η καρδιά μας, όταν σταθούμε δίπλα τους. Καμαρώνουμε και λέμε: να ένας αληθινός Έλληνας, δεν χάθηκε το παν, έχει μαγιά το έθνος… 

Ένας τέτοιος «μεταξένιος» άνθρωπος ήταν και ο Ευγένιος Τζιμογιάννης, ο φίλος, ο αδελφός μας, το διαλεχτό παλληκάρι της Μακεδονίας μας, ο οποίος σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο δυστύχημα. Για να τον περιγράψουμε, για να φωτίσουμε τον βίο και την πολιτεία του, πρέπει να προσφύγουμε στο λεξιλόγιο που διαβάζουμε στα «συναξάρια» των αγωνιστών του Εικοσιένα και του Μακεδονικού Αγώνα. 

Γέννημα και θρέμμα της Μακεδονίας μας, που τόσο αγάπησε και πόνεσε για την προδοσία της, με ρίζες από την Ήπειρο. Γεννήθηκε το 1982 στην Θεσσαλονίκη και ανετράφη από γονείς πολύτεκνους και καλλίτεκνους, ευσεβείς, ενάρετους και θεοσεβούμενους, οι οποίοι είχαν πνευματικό τον οσιακής μνήμης Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεϊτη, πνευματική πατρότητα που κληροδότησαν και στα παιδιά τους. 

Μεγαλώνοντας εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου ο Ευγένιος, φοίτησε στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους. Εξ απαλών ονύχων γεύεται τα καλούδια της Ορθοδοξίας, φλογίζεται με την αγάπη για την πατρίδα, οπλίζεται με τα καθάρια ήθη του Γένους και τις απαράμιλλες αρετές του: φιλότιμο, εργατικότητα, εντιμότητα, προσήλωση στον ιερό θεσμό της οικογένειας, αρχοντιά και ηρωική στάση ζωής. Άριστος γνώστης της καθ’ ημάς βυζαντινής μουσικής, διακονεί με ζήλο και ταπεινοφροσύνη πολλά αναλόγια της Μητροπόλεως Λαγκαδά, βιώνει κυριολεκτικώς το «ψαλλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» και ταυτόχρονα με τον χρωστήρα του υπηρετεί και την ιερή τέχνη της βυζαντινής αγιογραφίας- δωρίζοντας απλόχερα εικόνες, η πονετική ψυχή του, σε πολλούς αναγκεμένους- όλα υπαγορευμένα από την ζωντανή και ασάλευτο Πίστη του, την αγάπη του στην Εκκλησία του Χριστού. Πίστη που τον βοήθησε να διακρίνει στην ζωή του, την αλήθεια από το ψεύδος, το αληθινό από το κίβδηλο. Χριστιανός Ορθόδοξος από τα παιδικά του χρόνια, ο Ευγένιος, έκρυβε επιμελώς, κάτω από την λεβέντικη κορμοστασιά του, ψυχή παιδιού, ευαισθησία καλλιτεχνική, εκχύλισμα χαράς και σύνεση γεροντική. 

Τελειώνοντας την Αθωνιάδα, εισέρχεται στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ. Δημιουργεί οικογένεια, νυμφευόμενος την Γεωργία Τζέμη. Στην περίπτωση της Γεωργίας δεν ισχύει το κοινότοπο «πίσω από έναν σπουδαίο άντρα κρύβεται μια γυναίκα εξίσου σπουδαία». Όχι. Δεν «κρυβόταν» η Γεωργία, αλλά δίπλα στον Ευγένιο, μαζί του, αχώριστη, συμμετείχε, συνέπασχε και συνέχαιρε στους αγώνες του, μια ευλογημένη συζυγία, που ο Θεός την πλούτισε με πέντε καρπούς, πέντε παιδιά που μεγαλώνουν στην ηλιόλουστη αγκαλιά των γονιών τους, μια πραγματικά - το είδαμε πολλές φορές -  «κατ’ οίκον εκκλησία». Και όπως λέει ο άγιος Πορφύριος τα παιδιά αυτά τα υιοθέτησε πια η Παναγία μας. Θα τρανέψουν με την προσευχή του πατέρα τους, κάτω από την σκέπη της γενναίας μάνα τους και της Θεομάνας μας. 

Δεν τελειώνει τις σπουδές του ο Ευγένιος. Πολύτεκνος οικογενειάρχης, ρίχνεται στην καθημερινή βιοπάλη εργαζόμενος στις λαϊκές αγορές της Θεσσαλονίκης, δίπλα στον πατέρα του. Εργάζεται σκληρά, παραμένοντας ακέραιος στην «έντιμον πενίαν» του. 

Η καρδιά του όμως, πάλλεται και για την Ελλάδα, για την γενέθλια γη της Μακεδονίας. Ως Πρόεδρος του ενστόλου τμήματος του Πανελληνίου Συλλόγου Απογόνων Μακεδονομάχων συμμετέχει, πρωταγωνιστεί στην διεξαγωγή των συγκλονιστικών συλλαλητηρίων για την προδοσία της Μακεδονίας. Ακαταπόνητος και ακάματος, τρέχει, αγωνιά, συνεγείρει, ξυπνά τον λαό, ώστε να αντιδράσει για την επαίσχυντη προδοσία των Πρεσπών. Στην εξέδρα πάντα, δίπλα στους ομιλητές ο Ευγένιος, περήφανος και ευθυτενής, φορώντας την τιμημένη στολή του Μακεδονομάχου, κρατώντας την γαλανόλευκη, καθίσταται εμβληματική μορφή του αγώνα. 

Στο Πισοδέρι, τον Ιούνιο του 2018, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα από εκεί που χέρια ανόμων και προδοτών υπέγραφαν και ξεπουλούσαν ό,τι κερδήθηκε με αίμα, το όνομα της Μακεδονίας, ο Ευγένιος, με την γυναίκα του Γεωργία πλάι του, στην πρώτη γραμμή, δέχεται την πρόστυχη επίθεση του τότε καθεστώτος. Και είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία που δείχνει ένα παλληκάρι με την ελληνική σημαία στα χέρια του, να παραμένει μπροστά-μόνος αυτός- δεχόμενος τα χτυπήματα και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ.

Είναι ο Ευγένιος, που σήκωνε στους ώμους του την τιμή και την αξιοπρέπεια της Μακεδονίας.  Ένα παλληκάρι άλλης εποχής, που του ταίριαζε να θυσιάζεται με τους ξακουστούς καπεταναίους του Μακεδονικού Αγώνα, τον καπετάν Κώττα, τον Παύλο Μελά. 

Τότε είναι που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, που μαζί, και με άλλους αγωνιώντες για την κατρακύλα της πατρίδας, Έλληνες, ιδρύσαμε, με την παρακίνηση όσων σεβόμαστε πνευματικά, το Δημοκρατικό και Πατριωτικό Κίνημα με την ονομασία ΝΙΚΗ. Σοβαρός και οργανωτικός, με πίστη και με ζήλο για την εθνική προσπάθεια, ο Ευγένιος αναλαμβάνει το κομβικό αξίωμα του Γενικού Γραμματέα, τα νεύρα και ο αρμός της ΝΙΚΗΣ. 

Γνώρισα το λαμπρό παλληκάρι από κοντά, τον αγάπησα σαν αδελφό μου, θαύμασα την μεγαλοψυχία του, την ανιδιοτέλειά του, την φιλοπατρία του. Ήταν η ψυχή της ΝΙΚΗΣ, ο άνθρωπος που συγκέντρωνε στο πρόσωπό του αυτό που οραματιζόμαστε για την ΝΙΚΗ. Το κίνημα των πολιτών, που η Ελλάδα γι΄ αυτούς είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης, το προπύργιο της Ορθοδοξίας, η γη των ηρώων που χάρις στα ιερά τους κόκκαλα, «βγήκε» η Ελευθερία.

Ο αδόκητος θάνατός του μας συγκλόνισε. Λυπόμαστε, ως ατελείς άνθρωποι, που δεν θα έχουμε κοντά μας την ευγενική του μορφή, την καλοσυνάτη του παρουσία, το όλο νιότη γέλιο του. Όμως «ο πιστεύων εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα». Ο Ευγένιός μας, ο καρδιακός μας φίλος και αδελφός, το πιστό παιδί του Χριστού μας, είναι στην αγκαλιά του. Μας άφησε βαριά παρακαταθήκη να συνεχίσουμε τον αγώνα με την ΝΙΚΗ, για την σωτηρία της πατρίδας και θα τον συνεχίσουμε, με την ευχή του…

Δημήτρης Νατσιός

Ιδρυτικός Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ