Η κυβέρνηση της Γαλλίας κατέρρευσε — ξανά. Με την παραίτηση του πρωθυπουργού Σεμπαστιάν Λεκορνύ, γίνεται για άλλη μια φορά πλήρως εμφανής η αποτυχία των πολιτικών των ελίτ της Ευρώπης. Παγιδευμένη ανάμεσα σε κομματικά αδιέξοδα,σε ένα ουτοπικό οικοσοσιαλιστικό δόγμα και έναν λαό που έχει κουραστεί από τις μεταρρυθμίσεις, η Γαλλία είναι πιθανόν να εξελιχθεί στο επόμενο Ευρωπαϊκό σταυρόλεξο.
Μετά την αιφνίδια παραίτηση του Λεκορνύ το πρωί της Δευτέρας ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πρέπει για άλλη μια φορά να βρει νέο πρωθυπουργό. Πλέον, ο Μακρόν είναι πολύ έμπειρος σε αυτό το μοτίβο: αυτή είναι η τρίτη προσπάθειά του μέσα σε έναν χρόνο για να σχηματίσει ένα σταθερό υπουργικό συμβούλιο.
Μόλις ένα μήνα νωρίτερα, ο προκάτοχος του Λεκορνύ, Φρανσουά Μπαϊρού, δεν κατάφερε να προωθήσει ένα σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης που το Κοινοβούλιο έκρινε πολύ αυστηρό. Το λογικό επόμενο βήμα θα ήταν οι νέες εκλογές. Αλλά ο Μακρόν γνωρίζει ότι μια εκλογική διαδικασία τώρα θα έδινε μια σαφή νίκη στο πατριωτικό κίνημα της Μαρίν Λεπέν. Έτσι, το Παρίσι θα συνεχίσει να τα βγάζει πέρα αγοράζοντας χρόνο και προβάλλοντας μια ψεύτικη εικόνα σταθερότητας, ενώ τα δημοσιονομικά θεμέλια του γαλλικού κράτους είναι σαθρά.
Βασικές κοινωνικές συζητήσεις επίσης, όπως ο τερματισμός της σκόπιμης ανοχής της λαθρομετανάστευσης, αποκλείονται σκόπιμα από τη δημόσια συζήτηση.
Η Γαλλία και η Γερμανία βαδίζουν χέρι-χέρι προς την οικονομική ύφεση. Παγιδευμένες στο πολιτικό δόγμα των ελίτ, έχουν παραδοθεί σε μια οικοσοσιαλιστική ιδεολογία, ενώ παράλληλα επιδιώκουν την εφαρμογή πολιτικών ανοιχτών συνόρων με παράλογες ακρότητες, δήθεν για να σταθεροποιήσουν τα δημογραφικά στοιχεία ή να εδραιώσουν τα αριστερά κινήματα μέσω της μαζικής λαθρομετανάστευσης από ισλαμικές χώρες.
Όποια και αν είναι τα ιδεολογικά κίνητρα, η οικονομική πραγματικότητα είναι πάντα αμείλικτη.
Οι διεθνείς επενδυτές έχουν στρέψει το βλέμμα τους στην οικονομική αστάθεια της Γαλλίας. Με τις δημόσιες δαπάνες να ανέρχονται στο 57% του ΑΕΠ, το έλλειμα να βρίσκεται στο 5,8% και το χρέος να υπερβαίνει το 113%, η κυβέρνηση Μακρόν ισσοροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
H δε ΕΕ έχει ξεπεράσει προ πολλού το δημοσιονομικό σημείο χωρίς επιστροφή. Μην σας ξεγελούν τα μεγάλα επενδυτικά προγράμματα, όπως το λεγόμενο Sondervermögen της Γερμανίας . Μεγάλο μέρος αυτών των δανεισμένων χρημάτων διοχετεύεται ήδη σε διευρυνόμενα κοινωνικά ελλείμματα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη μεταρρυθμιστική ατζέντα για την αντιμετώπιση των θεμελιωδών προβλημάτων της ΕΕ: Τις ακρότητες της πράσινης συμφωνίας, την εξοντωτική οικονομικά χρηματοδότηση του πολέμου στην Ουκρανία και τη χρόνια λαθρομεταναστευτική κρίση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε μια ένωση χρέους. Απλώς χρειάστηκε χρόνος για να βυθιστούν τα μέλη της μαζί της στην άβυσσο της συλλογικής αφερεγγυότητας.
Η ΝΙΚΗ ως γνήσιος πατριωτικός φορέας αρνείται να δεχτεί τον ρόλο της Ε.Ε. ως υποχρεωτικού χωροφύλακα και «μπαμπούλα». Υπάρχουν ομάδες συμφερόντων και ανάμεσα σε αυτές πρέπει να έχουμε και ομάδες των δικών μας συμφερόντων. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα περί Ευρώπης με τις ελίτ, ούτε να θυσιάσουμε την εθνική μας ιδιοσυγκρασία, υπόσταση και ομοιογένεια για να υπηρετήσουμε ένα ουτοπικό οικοσοσιαλιστικό δόγμα.
Οι ελληνικὲς πολιτικὲς κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, είναι ένα θλιβερό, ντροπιαστικό παράδειγμα ότι μία χώρα κόβει τὰ πόδια της στην κλίνη του Προκρούστη, δεσμευμένη να διαλύσει την εθνική της παράδοση και ομοιογένεια με ορδὲς εποίκων, πανηγυρίζοντας έναν ακατανόητο και αποτυχημένο πολυπολιτισμό, και, ακόμη χειρότερα σήμερα, μιλώντας εναντίον του νατιβισμού, δηλαδὴ του φυσικού δικαιώματος ενὸς αυτόχθονα λαού να ορίζει το μέλλον του, όπως εκείνος θέλει. Αυτὸ είναι έγκλημα κατὰ συρροή. Τελικά, ποιός τους πληρώνει ως υπηρέτες του συμφέροντός του; Ο ἑλληνικὸς λαὸς ή κάποιοι άλλοι;
Χριστόδουλος Μολύβας
μέλος ΘΟ Εξωτερικής Πολιτικής της ΝΙΚΗΣ