Του Σταύρου Κουτρή, υποψηφίου Ευρωβουλευτή της ΝΙΚΗΣ

75 χρόνια τώρα παλεύουμε με το θεριό. Και είναι θεριό φοβερό και φαίνεται ότι το φοβόμαστε και καμιά φορά καμωνόμαστε ότι είμαστε δυνατοί, στα λόγια, με αδύναμες όμως πράξεις. Και ξεχάσαμε και την ιστορία που έρχεται από βαθιά από την Παράδοσή μας, ότι το θεριό το τέλειωσε ο καβαλλάρης Άγιος που τον έχουμε καμάρι και οδηγό μας στις πολεμικές σημαίες των Μονάδων του Στρατού μας. Πολλά ξεχνάμε τώρα τελευταία και να δούμε που θα μας βγάλει, αν δε ανατρέξουμε στα αρχέγονα διδάγματα και δε διώξουμε την «τρικυμία εν κρανίω» που μας κατατρέχει.

Το θεριό έχει όνομα. Είναι ο Τουρκικός αναθεωρητισμός, η επεκτατική μεγαλομανής τάση όλων των Τουρκικών ηγεσιών που εισέβαλαν προσχηματικά και κατέλαβαν το 37% της Κύπρου και απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας και αμφισβητούν κυριαρχία και κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ας καταλάβουμε, ότι σ’ αυτή την «διελκυστίνδα» δεκαετιών το Κέντρο Βάρους για τη χώρα μας είναι το Κυπριακό, η επιδιωκόμενη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κυπριακή Δημοκρατία διαλύεται εάν τελικά επικρατήσει οποιαδήποτε παραλλαγή του απορριφθέντος από τους Έλληνες Σχεδίου Ανάν. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Όλες αυτές οι προτάσεις και πρωτοβουλίες, που βλέπουμε να έρχονται στην επιφάνεια προς συζήτηση τόσα χρόνια μετά από αυτή την απόρριψη, είναι Σχέδια Ανάν 2 και 3 και 4 κ.λπ., Με όλα αυτά η Τουρκία θα επιτύχει να επιβάλλει τη θέλησή της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο νέο κράτος που θα δημιουργηθεί.

Αν η Κυπριακή Δημοκρατία αλλάξει νομική υπόσταση τότε θα έχουμε δύο επακόλουθα:

1. Διαλύεται όλη η Ελληνική στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, λόγω του αναβαθμισμένου και καθοριστικού ρόλου που θα έχει η ίδια η Τουρκία στην περιοχή. Πάνε περίπατο τριμερείς, τετραμερείς κ.λπ. πρωτοβουλίες, αγωγοί μεταφοράς ενέργειας, συμμαχίες και συμπράξεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, χαράξεις ΑΟΖ, η διεθνής αξιοπιστία της χώρας, ο Ελληνισμός στην Κύπρο. Η Ανατολική Μεσόγειος εμπίπτει πλήρως και αμετάκλητα στην Τουρκική σφαίρα επιρροής.
2. Επιτυγχάνεται το πρώτο βήμα δορυφοροποιήσεως της χώρας περί την Τουρκία, η οποία διευκολύνεται πλέον να επικεντρωθεί στις επιδιώξεις της στο Αιγαίο και τη Θράκη, καθόσον όλες αυτές οι περιοχές εμπίπτουν στην ενιαία αναθεωρητική στρατηγική επιδίωξη της γείτονος.

Μπορεί η Ελληνική γλώσσα να είναι πλούσια στην περιγραφή οποιασδήποτε καταστάσεως και η αγγλική ιδανική στην «εποικοδομητική της ασάφεια», απαραίτητη πολλές φορείς στη σύνταξη διπλωματικών εγγράφων, αλλά όταν βαφτίζεται τόσο εξόφθαλμα «το κρέας ψάρι», όλοι το καταλαβαίνουμε. Αυτά τα περί «αποκεντρωμένης ομοσπονδίας», περί «πολιτικής ισότητας» των κρατικών οντοτήτων μιας «ομοσπονδίας» κ.λπ. ιδεολογήματα που ελπίζω να μην τα εννοούν οι χρησιμοποιούντες τους όρους Έλληνες, διότι σίγουρα οι εμπνευστές τους «συνοδοιπόροι» των Τούρκων ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να επιτύχουν με αυτά. Οι Τούρκοι άλλωστε πλήρως αποθρασυμένοι το λένε ξεκάθαρα: “Τέρμα η Κυπριακή Δημοκρατία, δύο ανεξάρτητα κράτη και τέλος πάντων βρείτε και κάτι γενικόλογο και αόριστο να τα συνδέει, πού εμάς δεν μας ενδιαφέρει”.

Ο Τούρκος ευαγγελίζεται το δίκαιο «αρχή του ξίφους». «το ξίφος μου δημιουργεί δίκαιο». «Ότι καταλαμβάνω με τα όπλα και όπου χύνεται το ηρωικό αίμα των “μαρτύρων” μας δεν το παραδίδω». Σωρεία τηλεοπτικών σειρών και δημοσιευμάτων ζυμώνουν το λαό μ’ αυτές τις «αρχέγονες Τουρκικές προπατορικές ιδέες». Και το Διεθνές Δίκαιο και οι λοιπές αρχές οργάνωσης των διεθνών σχέσεων τον τελευταίο αιώνα αποτελούν ψιλότατα γράμματα. Άλλωστε και οι διεθνείς παίκτες, ας μη γελιόμαστε, σέβονται την ισχύ και κυρίως τη στρατιωτική ισχύ.
Η κατάσταση θυμίζει αυτό που είχε πει ο Ουίνστων Τσώρτσιλ: «Ολόκληρη η ιστορία του κόσμου μπορεί να συνοψισθεί στο γεγονός ότι όταν ένα έθνος είναι δυνατό, δεν είναι δίκαιο και όταν θέλει να είναι δίκαιο δεν είναι πια δυνατό».

Η Τουρκία εκτός από την σοβαρή στρατιωτική ισχύ που έχει συγκεντρώσει τα τελευταία χρόνια έχει και το μεγάλο πλεονέκτημα της «Ενιαίας Διοίκησης», της «Λήψης Απόφασης» από ένα αδιαμφισβήτητο κέντρο, την Τουρκική Κυβέρνηση. Η Τουρκία κάνει κουμάντο στο Κυπριακό, αυτή καθορίζει απόλυτα τα Τουρκικά συμφέροντα σε όλη την περιοχή και υπαγορεύει στρατηγική και τακτικές. Οι Τουρκοκύπριοι απλά υπάρχουν και αυτό το ξέρουν όλοι.

Καλές, λοιπόν, οι συζητήσεις και η διπλωματική προσπάθεια των δύο κρατών, Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά ας ξεκαθαρίσουμε ότι τα δικαιώματα και συμφέροντα του Ελληνισμού (όχι τα Ελληνικά ή τα Κυπριακά) θα εξασφαλιστούν εάν αποφασίσουμε επί δύο θεμάτων:

1. Δημιουργία ενιαίου Ελληνικού-Κυπριακού Κέντρου Λήψης Αποφάσεων και σ’ αυτό κυρίαρχο ρόλο πρέπει να έχει Ελλάδα, όσο δύσκολο ή ανέφικτο και αν ακούγεται αυτό.
2. Επειδή η λύση θα δοθεί είτε το θέλουμε είτε όχι με το ξίφος, ας ακονίσουμε το δικό μας, Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία. Εκτός και αν δώσουμε όσα μας ζητούν αμαχητί. Επειδή όμως αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω, θεωρώ ότι είναι μονόδρομος η κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε όλους τους τομείς, των εξοπλισμών περιλαμβανομένων και υιοθέτηση επιθετικής προσέγγισης στην αντιμετώπιση του Τούρκου. Η Κυπριακή Δημοκρατία ας ακολουθήσει τα τελευταία εξοπλιστικά βήματα της Ελλάδας. Η δημιουργία Πολεμικής Αεροπορίας και Ναυτικού με σοβαρές δυνατότητες στην Κύπρο (υποβρύχια και σκάφη επιφανείας), η προμήθεια αντιαεροπορικών συστημάτων και άλλων «έξυπνων» οπλικών συστημάτων θα άλλαζαν τις παραμέτρους στο γεωστρατηγικό status της περιοχής μας.

Η μπάλα είναι πλέον στο γήπεδο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ηγεσία της, αντιμέτωπη με τα ιστορικά διλήμματα που θα προσδιορίσουν τη μορφή του νέου κυπριακού χάρτη, ας οδηγήσει ΥΠΕΥΘΥΝΑ τις εξελίξεις.

Η Ελλάδα ας αναλάβει την ηγεσία σε αυτή την προσπάθεια και ας μην κρυβόμαστε πίσω από εκφράσεις του τύπου «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Αυτό δεν είναι δυνατόν, για πολλούς λόγους που όλοι φανταζόμαστε, αντιστρέφει τη φυσιολογική κατάσταση δυνατοτήτων και δυναμικών και μας αποδυναμώνουν ως Ελληνισμό.

Ιστορικά δεν αντέχουμε άλλες ήττες. Το χρονικό ορόσημο που οι Τούρκοι θα μπορούν και θα τολμήσουν είναι πολύ κοντά και φοβάμαι, ότι έχουμε αργήσει χαρακτηριστικά.