Με τροπολογία που εισήχθη την τελευταία στιγμή για ψήφιση στην Βουλή, όπως άλλωστε συνηθίζει να πράττει η Κυβέρνηση σε όλα τα σημαντικά νομοθετήματα, τέθηκε η ταφόπλακα στην λειτουργία της ΛΑΡΚΟ, μιας ιστορικής βιομηχανίας.

Τώρα πλέον ο «ειδικός εκκαθαριστής» που προβλέπει ο Νόμος θα μπορεί να κάνει ότι θέλει για την «αξιοποίηση» δηλαδή ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της ΛΑΡΚΟ. Αλλά ποια είναι αυτή η βιομηχανία και γιατί γίνεται τόσος λόγος;

Η ΛΑΡΚΟ αποτέλεσε μια στρατηγικής και εθνικής σημασίας βιομηχανία για την Ελλάδα. Δημιούργημα του οραματιστή και ευπατρίδη βιομήχανου Πρόδρομου Μποδοσάκη ο οποίος αξιοποίησε τα κοιτάσματα νικελιούχων σιδηρομεταλλευμάτων στην Λάρυμνα και στο Λούτσιο ενώ πέτυχε και την μεταφορά τεχνογνωσίας από την Γαλλική ‘’Le Nickel’’ οπότε η παραγωγή νικελίου εκτοξεύθηκε από 109 τόνους το 1966 σε 16.500 τόνους το 1976.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. η οποία διαθέτει χάλυβα, χρώμιο και νικέλιο οπότε μπορεί να παράξει και με καθετοποίηση της παραγωγής χρώμιο-νικελιούχο χάλυβα, ανοξείδωτες κατασκευές παντός είδους. Επίσης στα κοιτάσματα της ΛΑΡΚΟ υπάρχουν λατερίτες που περιέχουν κοβάλτιο και νικέλιο, μοναδικά στην Ε.Ε, που αποτελούν πρώτες ύλες για την κατασκευή μπαταριών για την υλοποίηση της πράσινης μετάβασης στην ενέργεια και τις μεταφορές. Σύμφωνα δε με πρόσφατη μελέτη (Roskill / 2021) αναμένεται αύξηση της ζήτησης στην Ε.Ε για την κατασκευή μπαταριών από 17.000 τόνους νικελίου το 2020, σε 542.000 τόνους με την τιμή του νικελίου να αυξάνεται διαρκώς.

Πλέον τούτων, υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια τόνοι σκόνης μεταλλεύματος που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την λειτουργία της ΛΑΡΚΟ για δυο χρόνια χωρίς να γίνεται καμία εξόρυξη. Αν υπάρξει δε επένδυση στην υδρομεταλλουργία (πιο οικολογική μέθοδος) εκτός του ό,τι θα είναι οικονομικά ανταγωνιστική, θα ανοίξει τον δρόμο για όλα τα λατερικά κοιτάσματα της χώρας μας τα οποία ανέρχονται σε άνω των 160 εκατομμυρίων τόνων.

Σύμφωνα όμως με τις μνημονιακές επιταγές και τον Νόμο 4389/2016 η κυριότητα και η νομή όλων των ακινήτων περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου -οπότε και τα μεταλλεία, εξορυκτικά δικαιώματα, και αποθέματα ορυκτών- περιήλθαν στην ΕΤΑΔ Α.Ε, θυγατρικής της ΕΕΣΥΠ (Υπερταμείο).

Η Κυβέρνησή μεταβιβάζει την στρατηγική βιομηχανία της ΛΑΡΚΟ σε ιδιώτες -ουσιαστικά ξεπουλώντας την-, έναντι αστείου τιμήματος ήτοι των πέντε εκατομμυρίων ευρώ. Ο ειδικός εκκαθαριστής με την τροπολογία που ψηφίστηκε στις 20 Ιουνίου 2024 θα μπορεί να εκποιεί τον εξοπλισμό της, να διακόπτει την οποιαδήποτε εργασιακή σύμβαση του προσωπικού ή να την μεταβιβάσει χωρίς να είναι σε λειτουργία. Ποιος θα εμποδίσει την κυβέρνηση ή τον ιδιώτη να εκμεταλλεύονται με χρηματοοικονομικά παράγωγα τα υπάρχοντα κοιτάσματα της ΛΑΡΚΟ κερδοσκοπώντας τώρα υποσχόμενοι στο μέλλον;

Και στο εναλλακτικό σενάριο -αν και απίθανο δεδομένου ότι με την τροπολογία δόθηκε η δυνατότητα ο ειδικός εκκαθαριστής να μεταβιβάσει την ΛΑΡΚΟ χωρίς να βρίσκεται σε λειτουργία, όπως ήταν υποχρεωμένος πριν- που ο ιδιώτης λειτουργήσει την ΛΑΡΚΟ τι θα συμβεί; Θα έρχεται  το ελληνικό δημόσιο να την επιχορηγεί και να την δανειοδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, -όπως έγινε με την Aegean Airlines, την Fraport AG, την Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., την ΔΕΗ Α.Ε. και τόσες άλλες ιδιωτικοποιημένες και ιδιωτικές  εταιρείες- απορροφώντας κεφάλαια (δάνεια και επιχορηγήσεις) του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας  Ελλάδα 2.0 (ΤΑΑ) τα οποία θα αποπληρώσουν οι Έλληνες πολίτες; Ο τέλειος εθνικός παραλογισμός.

Σήμερα τα ληξιπρόθεσμα χρέη της εταιρίας ανέρχονταν σε 470 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 351,2 εκατ. ήταν στην ΔΕΗ για την προμήθεια ρεύματος. Οι δε κρατικές ενισχύσεις οι οποίες κρίθηκαν μη συμβατές από την Κομισιόν και έπρεπε να ανακτηθούν μαζί με τους νόμιμους τόκους ανέρχονται σε 135,8 εκατομμύρια ευρώ. Να πως συσσωρεύτηκαν τα χρέη της ΛΑΡΚΟ προς την ΔΕΗ: κακοδιαχείριση των διοικήσεων με ευθύνη των κυβερνήσεων και εξωπραγματικά κόστη στην χρέωση της τιμής ρεύματος. Τα ανωτέρω αποτελούν προφανώς και τον λόγο εκποίησης της ΛΑΡΚΟ.

Σίγουρα υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην ΛΑΡΚΟ, όπως ο εκσυγχρονισμός της, προβλήματα που αφορούν τις περιβαλλοντικές της υποχρεώσεις κλπ ωστόσο η ιδιωτικοποίησή της σε μια μη εξειδικευμένη εταιρεία όπως η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – AD Holdings δεν παρέχει εγγυήσεις ούτε για την αποπληρωμή των υφιστάμενων χρεών της, ούτε για δεσμευτικές επενδύσεις και ανάπτυξη της εν λόγω βιομηχανίας. Το τραγικότερο είναι ό,τι δημοσιεύματα παρουσιάζουν πως τα σχέδια του μελλοντικού επενδυτή είναι να κάνει τα παραγωγικά εργοστάσια της ΛΑΡΚΟ ‘’σκράπ’’ και να πουλήσει τις σιδηροκατασκευές τους.

Και φυσικά οι εργαζόμενοι στην ΛΑΡΚΟ, που αποτελούν αναντικατάστατο ανθρώπινο δυναμικό με εξειδικευμένη εμπειρία στην εν λόγω εξορυκτική και μεταλλευτική εργασία, θα βρεθούν  χωρίς εργασία, και θα εξωθηθούν σε μετανάστευση, όπως έκαναν οι ανθρακωρύχοι μας στις λιγνιτικές μονάδες της χώρας μας και οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μας από το 2010 έως σήμερα.

Είναι αδιανόητο ελληνικές βιομηχανίες που μάχονταν στον στίβο του παγκόσμιου ανταγωνισμού να μην έχουν την υποστήριξη του Κράτους και να πληρώνουν πανάκριβα το ρεύμα και όλους τους ειδικούς φόρους όπως ΔΕΤΕ, ΕΤΜΕΑΡ κλπ. Κατά τα άλλα η Κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα.

Η ΝΙΚΗ πιστεύει πως η υφιστάμενη εγχώρια βιομηχανία μας πρέπει να προστατευθεί, έστω και τώρα. Το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι 100% ελληνικό προϊόν, από τα έγκατα της ελληνικής γης, με ελληνική τεχνογνωσία, από Έλληνες μηχανικούς και εργαζομένους. Είναι ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης το να μπορεί αυτό το προϊόν να γίνει διεθνώς ανταγωνιστικό και να αποδείξουμε στην πράξη τι μπορεί να πετύχει η Ελλάδα.  Γι’ αυτό και η επιβίωση και η ανάπτυξη σύγχρονης υδρομεταλλουργίας στην ΛΑΡΚΟ πρέπει να είναι «σημαία» για την ελληνική βιομηχανία, αν θέλουμε αυτή να έχει συνέχεια.

Η Κυβέρνηση λοιπόν θα έπρεπε να επέμβει, να διευθετήσει τις εκκρεμότητες της παλιάς ΛΑΡΚΟ, να ξεκαθαρίσει το θέμα των κρατικών ενισχύσεων, τις υπέρογκες μονομερείς χρεώσεις ηλεκτρικού ρεύματος, το θέμα των ειδικών φόρων, εισφορών κλπ και να συμπράξει με τον ιδιωτικό τομέα κρατώντας όμως την πλειοψηφία των μετοχών της. Από εκεί και πέρα τόσο ο ιδιώτης όσο και το δημόσιο θα πρέπει άμεσα να προσανατολιστούν προς την αξιοποίηση των τεράστιων προοπτικών της εν λόγω βιομηχανίας.