Το πρόβλημα των αμβλώσεων απασχολεί την κοινωνία μας από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν είναι απλό. Είναι πρόβλημα το οποίο αφήνει τα θλιβερά, τα φρικτά αποτελέσματά του στο κυοφορούμενο έμβρυο, στους γονείς και ιδιαίτερα στη μητέρα, καθώς και σε όλη την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα μας.

O επιστημονικός παράγοντας

Ο υπέρτατος σεβασμός προς τη μοναδικότητα και την ιερότητα του κάθε ενός ανθρώπινου προσώπου ήταν και είναι βασικό αξίωμα στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος.

Την πεμπτουσία τού όρκου του Ιπποκράτη, που δεσμεύει τον ιατρό να μην προκαλέσει θάνατο σε έμβρυο («οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»), επιβεβαίωσε η διακήρυξη της Γενεύης το έτος 1948 («άκρος σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή από τη στιγμή της συλλήψεως»), η οποία επαναλήφθηκε και στη διακήρυξη του Παρισιού το έτος 1974. Από το ίδιο πνεύμα διαπνέονται και όλες οι διακηρύξεις της «Παγκόσμιας Ένωσης Ιατρών».

Η ανθρώπινη ζωή ξεκινά από την στιγμή της «άκρας συλλήψεως», δηλαδή της ενώσεως του ωαρίου με το σπερματοζωάριο. Η Μοριακή Αναπτυξιακή Βιολογία και η Εμβρυολογία βλέπουν το πρώτο ανθρώπινο διπλοειδές κύτταρο, το ζυγωτό,  ως ζωντανό οργανισμό που φέρει όλες τις γενετικές πληροφορίες για όλον τον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτή είναι η ΜΟΝΗ επιστημονική αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία άλλη τοποθέτηση η οποία να στηρίζεται σε επιστημονική λογική. Επιχειρήματα που οριοθετούν δήθεν την ασημαντότητα (!) νέας ζωής έως το τέλος της 11ης εβδομάδας κύησης, ενώ λίγα λεπτά μετά, στην αρχή της 12ης εβδομάδας, πλέον λογίζεται σημαντική η νέα ζωή, είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, μία αυθαίρετη παραδοχή, που δεν σχετίζεται με την επιστημονική αλήθεια.

Οι ιατρικές συνέπειες της άμβλωσης, αναλόγως της τεχνικής, δεν περιορίζονται μόνο στις άμεσες βραχυχρόνιες (αιμορραγία, διάτρηση, μόλυνση), αλλά εκτείνονται και σε μακροχρόνιες βλάβες τόσο στο ενδομήτριο (διαταραχές εμμήνου ρύσεως, συμφύσεις, εξωμήτρια κύηση), στον τράχηλο της μήτρας (αποβολή πρώιμη ή στο μέσον της κυήσεως, πρόωρος τοκετός, περιγεννητικός θάνατος, ρήξη μήτρας, πρόδρομος πλακούντας, ανεπάρκεια τραχήλου, φλεγμονώδης νόσος πυέλου, τριπλάσια στειρότητα), όσο και στο επιστημονικά διαπιστωμένο ψυχολογικό και νευρολογικό «σύνδρομο μετά την έκτρωση», το οποίο ταλανίζει τον ψυχισμό της γυναίκας, καθώς μπορεί να εμφανισθεί ακόμη και 20 έτη μετά την έκτρωση και να συνοδεύει εφ’ όρου ζωής την μητέρα, με βασανιστικές συνέπειες, όπως οι διαταραχές ύπνου, η μειωμένη δυνατότητα να δείχνει αγάπη, η μειωμένη σεξουαλική επιθυμία και η απέχθεια προς το πρόσωπο με το οποίο απέκτησε το εκτρωθέν τέκνο.

Η ευγονική που προωθείται με την αμνιοκέντηση, ευθύνεται για διπλάσιους ενδομήτριους θανάτους, και σωρεία άλλων παρενεργειών για το κυοφορούμενο έμβρυο όπως δυνητικός τραυματισμός εγκεφάλου, αναπνευστικά προβλήματα, σκελετικά προβλήματα, πρόωρος τοκετός, αιμορραγία προ του τοκετού και ψευδώς θετικά αποτελέσματα για ύπαρξη συγγενών ανωμαλιών.

Ο νομοθετικός παράγοντας

Η Ελλάδα το 1986 προχώρησε την νομιμοποίηση των εκτρώσεων, παρασυρμένη από την ιδεολογική ηγεμονία των επίπλαστων δικαιωμάτων. Ένα νομοθέτημα-όνειδος για την Ελλάδα του Πνεύματος, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ζωής και της Αγάπης για τον άνθρωπο, το οποίο σήμανε την πνευματική και δημογραφική κατάρρευση της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πολιτικό κόμμα το οποίο άνοιξε την πόρτα του θανάτου με την σιωπή και την συνέργεια όλων των υπολοίπων κομμάτων της εποχής, η οποία συνέργεια συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ο ανθρωποκτόνος αυτός νόμος κατέστη ακόμη χειρότερος, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ με το νέο Ποινικό Κώδικα, άλλαξε προς το χειρότερο τη νομοθεσία στο θέμα των εκτρώσεων, επιτρέποντας θανάτωση του κυοφορούμενου ακόμα και κατά τον 9ο μήνα της κύησης σε περίπτωση παθολογικού εμβρύου!

Όλα τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν, είναι συνυπεύθυνα για τα κοινωνικά δράματα στην χώρα εξ αιτίας αυτής της απαράδεκτης και ψηφοθηρικής πολιτικής τους, η οποία είναι εντελώς πρόχειρη στον σχεδιασμό της και δεν έχει ποτέ αξιολογηθεί!

Σήμερα το ζήτημα της τοποθέτησης του νομοθέτη απέναντι στο ζήτημα των αμβλώσεων ανακινείται διεθνώς, με αίτιο την πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α., η οποία ανέτρεψε την σχετική απόφαση στην υπόθεση «Roe v Wade», η οποία είχε αναγνωρίσει ως συνταγματικό δικαίωμα της γυναίκας την άμβλωση, παραβλέποντας τα δικαιώματα του κυοφορούμενου ανθρώπου. Η ως άνω ανατραπείσα, σκοταδιστική και βάναυση απόφαση, επηρέασε ιδεολογικά ολόκληρα κινήματα στην Δύση και οδήγησε στη δολοφονία εκατομμυρίων εμβρύων στον σκοτεινό βωμό της επίκλησης επίπλαστων δικαιωμάτων της γυναίκας. Μέχρι και σήμερα είναι αμέτρητα τα κοινωνικά δράματα, με θύματα τα κυοφορούμενα έμβρυα, τις ίδιες τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες. 

O ηθικός παράγοντας

Το έμβρυο αποτελεί αυτοτελή ανθρώπινη οντότητα, η πορεία της ζωής του βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας και η ευθύνη μιας ανθρώπινης ζωής τεράστια, πόσο μάλλον στην περίπτωση της απόφασης για την πιθανή αφαίρεσή της.

Τα επιχειρήματα των υπερμάχων των αμβλώσεων, πως «δε μπορούμε να αγνοούμε το γεγονός, άρα πρέπει να το νομιμοποιήσουμε», ή το συναφές ότι «ό,τι γίνεται από τους πολλούς δεν είναι έγκλημα», είναι εντελώς απορριπτέα ως κενά ηθικού περιεχομένου και αντίθετα με κάθε έννοια δικαίου. Η παράδοσή μας είναι ότι ο δρόμος της Αρετής είναι ο στενός, ενώ ο δρόμος της Κακίας είναι ο φαρδύς. Ο νομοθέτης οφείλει να καλλιεργεί την αρετή των πολιτών. Η ανταμοιβή της καλλιέργειας της Αρετής είναι η δημιουργία ενός Λαού αποτελούμενου από θαρραλέους, ελεύθερους και έντιμους πολίτες, γυναίκες και άνδρες.

Επίσης το επιχείρημα των υπερμάχων των αμβλώσεων πως «με τη νομιμοποίηση «αυτό που ούτως ή άλλως θα γινόταν παράνομα και υπό ανθυγιεινές συνθήκες για τις γυναίκες, τώρα θα γίνεται νόμιμα και υπό πλέον ασφαλείς συνθήκες», είναι απορριπτέο και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οικονομικού Συνεδρίου, όπου συζητήθηκε το θέμα των αμβλώσεων, αποδεικνύει ότι οι χώρες με περιοριστικούς νόμους για τις αμβλώσεις πρωτοστατούν στη μείωση της μητρικής θνησιμότητας. Περαιτέρω σχολιάζεται ότι «η νόμιμη άμβλωση δεν σημαίνει ότι συνοδεύεται από χαμηλότερη μητρική θνησιμότητα»¹.

Το συχνότερο επιχείρημα του φεμινιστικού κινήματος είναι ότι «με τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων δεν θα γίνεται η γυναίκα αντικείμενο εκμεταλλεύσεως», άρα προασπίζεται η αξιοπρέπειά της. Συμφωνούμε ότι η γυναίκα, όπως οποιοσδήποτε εξάλλου άνθρωπος, δεν θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Εξάλλου, γυναίκες είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού που φονεύεται με τη διαδικασία της έκτρωσης, και επομένως οφείλουμε να τις προστατεύσουμε και εκείνες.

Το επιχείρημα ότι η άμβλωση παρέχει διέξοδο αξιοπρέπειας σε θύματα βιασμού, έχει δύο μεγάλες αδυναμίες. Η πρώτη αφορά στο γεγονός ότι ο βιασμός ως αίτιο άμβλωσης αποτελεί απειροελάχιστη μειοψηφία, μικρότερη του 1% των περιπτώσεων άμβλωσης², σύμφωνα με εκτεταμένες έρευνες. Η δεύτερη αδυναμία εδράζεται σε σύγκρουση αξιών. Δε νοείται να προσπαθείς να επανορθώσεις ένα ανόμημα διαπράττοντας ένα άλλο και μάλιστα βαρύτερο.

Τέλος, δεν θα αντιπαρέλθουμε το παράλογο και αντιεπιστημονικό επιχείρημα ότι «το έμβρυο είναι κτήμα μας, μέρος του σώματός μας». Το ότι εξαρτάται μία κυοφορούμενη ζωή από εμάς, δεν μάς δίνει δικαίωμα θανάτου επ’ αυτής. Η επιστημονική μυωπία του επιχειρήματος θα το υποβίβαζε σε απλό αστείο, εάν δεν έκρυβε μία μακάβρια, θλιβερή και απάνθρωπη πρόθεση.

Η θέση της ΝΙΚΗΣ

Το «δικαίωμα» της έκτρωσης δεν εδράζεται σε καμία ιατρική και νομική λογική και είναι γέννημα πολιτικών εμμονών και ιδεοληψιών, την ίδια μάλιστα στιγμή, όπου υπάρχουν νομικές αντιφάσεις για το ζήτημα της ζωής στο συνολικό εθνικό μας δίκαιο. Στο Ελληνικό Σύνταγμα, το πρωταρχικό δικαίωμα το οποίο προστατεύεται -και από την ύπαρξη του οποίου αντλούν την ύπαρξή τους όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα- είναι αυτό της ΖΩΗΣ!

Ως Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα "NIKH", με σταθερή αναφορά στις αξίες του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης, πιστεύουμε ότι ΚΑΝΕΝΑΣ απολύτως δεν έχει δικαίωμα προκλήσεως βλάβης στο έμβρυο καθ’ ότι είναι αυτόνομος οργανισμός με την δική του ψυχή και το δικό του αναφαίρετο δικαίωμα στην ζωή από την στιγμή της σύλληψης! Ως εκ τούτου, είναι σταθερή και αμετάβλητη πολιτική θέση της ΝΙΚΗΣ, η νομική προστασία της ανθρώπινης ζωής από την πρώτη της στιγμή της σύλληψης.

Ως εκ τούτου, χαιρετίζουμε με ικανοποίηση και αισιοδοξία την πρόσφατη ανατροπή της υπόθεσης «Roe vs  Wade». 

Λυπούμαστε, χωρίς να εκπλησσόμαστε, για την αντίθετη γνώμη όλων των κομμάτων εξουσίας, που θεωρούν την απόφαση «πισωγύρισμα» και «επιστροφή στον μεσαίωνα». Πρόκειται για τα κόμματα που θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν εφ‘ όλης της ύλης για όλη την καταστροφή που έχουν προξενήσει στην πατρίδα και την κοινωνία μας. 

Κάποια άλλα πολιτικά πρόσωπα ή σχήματα, δήθεν παραδοσιακών αξιών, δέχονται την άμβλωση περιτυλίγοντάς την με υποκριτικά μισόλογα, αφού η βάση της επιχειρηματολογίας τους είναι ότι οι αμβλώσεις πρέπει να τεθούν σε δημοψήφισμα. Τους απαντούμε ότι η αφαίρεση μίας αθώας και ανυπεράσπιστης ζωής είναι ανεπίτρεπτο να μπαίνει στο ζύγι ψηφοφοριών! Αναρωτιόμαστε πώς θα ένιωθαν, αν εκαλείτο ο ελληνικός Λαός να αποφασίσει με δημοψήφισμα την δική τους αναίτια θανάτωση.

Άλλοι πατριδοκάπηλοι ισχυρίζονται ότι οι αμβλώσεις πρέπει να περιοριστούν επειδή υπάρχει δημογραφικό πρόβλημα στην χώρα μας. Τους απαντούμε ότι το έγκλημα της θανάτωσης ενός ανυπεράσπιστου αθώου προσώπου δεν είναι δυνατόν να θεωρείται «καλό» ή «κακό», ανάλογα με το αν έχουμε δημογραφικό πρόβλημα ή όχι. Με τέτοιο απάνθρωπο σκεπτικό το σύγχρονο κινεζικό καθεστώς, που είχε το αντίθετο από εμάς δημογραφικό πρόβλημα του υπερπληθυσμού, αιματοκύλισε τον κινεζικό Λαό επιβάλλοντας αμβλώσεις σε οικογένειες που αποκτούσαν περισσότερα του ενός τέκνα. Όχι, ο Καιάδας δεν είναι ο πολιτισμός των πατέρων μας.

Το σημαντικότερο είναι όμως ότι όταν θα νομοθετούμε οφείλουμε να προχωρήσουμε ένα πολύτιμο και ουσιαστικό βήμα παραπέρα: να προνοούμε και να εξαφανίζουμε εξαρχής τα κίνητρα που σπρώχνουν κυοφορούσες μητέρες σε μία πολύ κακή επιλογή, που τραυματίζει ανεπανόρθωτα και το δικό τους ψυχισμό. Να δώσουμε ως Πολιτεία και κοινωνία αποτελεσματική απάντηση στην τραγική ερώτηση «και τώρα;»

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Προστατεύοντας τη Μητέρα

• Με θεσμοθέτηση πλαισίου υπηρεσιών ψυχικής υγείας και πραγματικής κοινωνικής προστασίας, με στέγες φιλοξενίας για τις εγκύους που επιθυμούν διακοπή της κύησης κάτω από την πίεση κοινωνικών παραμέτρων.
• Με προστασία και ψυχολογική υποστήριξη εγκύων θυμάτων βιασμού. Θεσμοθέτηση άμεσης, από τον τοκετό, υιοθέτησης του νεογνού σε περίπτωση που η μητέρα δεν θέλει να έχει σχέση με αυτό.
• Με υποστήριξη ηθική και οικονομική, καθώς και ολική κάλυψη κόστους τοκετού, όλων των απόρων γυναικών και ζευγαριών, καθώς επίσης και την μετέπειτα ποικίλη υποστήριξη σε όλες τις ανάγκες της καθημερινότητας.

Προστατεύοντας το Παιδί

• Με διευρυμένη πολιτική για υιοθεσίες, ώστε ακόμη και όσες έγκυοι θα αδυνατούσαν να αναλάβουν την ευθύνη να μεγαλώσουν το παιδί τους, τουλάχιστον να δώσουν τη χαρά σε άτεκνα ζευγάρια και την ευκαιρία στη νέα ζωή να ανθίσει.

Προστατεύοντας την Εφηβεία

• Με ενημέρωση των εφήβων για τη σύλληψη, την εγκράτεια, τη γνώση του μυστηρίου–μεγαλείου της δημιουργίας ζωής, με συνεργασία Πολιτείας-Εκκλησίας, για τον σεβασμό και την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. 
• Με ίδρυση Σχολής Γονέων για διακριτικό συμβουλευτικό ρόλο του γονέα στο παιδί, αντί των απαράδεκτων  ψυχοπαιδαγωγικών μεθόδων της σχολικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, που είχαν καταστροφικές συνέπειες όπου εφαρμόσθηκαν.

Ας διδάξουμε έμπρακτα την αγάπη και την ενότητα στον Ελληνικό Λαό με θερμή συμπαράσταση τόσο στις κυοφορούσες όσο και στα ανυπεράσπιστα, αγέννητα τέκνα τους. 

Υποσημειώσεις

¹ Koch E, Thorp J, Bravo M, Gatica S, Romero CX, Aguilera H, Ahlers I, Women's Education Level, Maternal Health Facilities, Abortion Legislation, and Maternal Deaths: A Natural Experiment in Chile from 1957 to 2007, PLOS ONE (May 4, 2012). Ἀνακτήθηκε 1-9-2017 ἀπό: http://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0036613.

² https://www.guttmacher.org/journals/psrh/2005/reasons-us-women-have-abortions-quantitative-and-qualitative-perspectives όπως προσπελάσθηκε στις 5/7/2022.