Αν και η ζωή του μοντέρνου ανθρώπου θεωρείται θεμελιωμένη στη λογική, τη ελευθερία και την άρση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, η αλήθεια είναι ότι μάλλον έχουμε περάσει το κατώφλι ενός δεύτερου μεσαίωνα:

Τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται (ήδη χρησιμοποιείται ο όρος «εργασιακός μεσαίωνας»), ενώ τα κρούσματα βίας και βαρβαρότητας στην καθημερινή ζωή διαρκώς αυξάνονται, ώστε η ενδοοικογενειακή και η ενδοσχολική βία να συνιστούν πλέον οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα αναρίθμητοι άνθρωποι και πλήθος φορέων να τίθενται σε επιφυλακή προσπαθώντας να τα αντιμετωπίσουν. 

Το πιο ανησυχητικό ίσως είναι ότι πολλά από αυτά τα κρούσματα βίας προέρχονται από εφήβους ή και παιδιά. Αυτό ίσως είναι αναμενόμενο, όταν η γενιά των σύγχρονων παιδιών είναι από νηπιακής ηλικίας εθισμένη στα ηλεκτρονικά μέσα διασκέδασης και κυριολεκτικά «ζει» στον ομιχλώδη ψηφιακό κόσμο των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Ένα μεγάλο μέρος της ψυχαγωγίας και γενικά των ενδιαφερόντων της περιστρέφεται γύρω από τη παρακολούθηση βίαιων και νοσηρών καταστάσεων, ρεαλιστικών ή εξωπραγματικών.

Αυτή η «κουλτούρα της βίας» διαθέτει πλέον και τα «τραγούδια της», κυρίως με τη μουσική τραπ (trap), η οποία αποθεώνει καταστάσεις, όπως το εύκολο χρήμα, το εμπόριο και η χρήση ναρκωτικών, ο υποβιβασμός των γυναικών σε αντικείμενα εκμετάλλευσης και κάθε τι σχετικό!

***

Η ευθύνη για όλα αυτά βαραίνει πολλούς, αν όχι τους πάντες. Και τους ίδιους τους εφήβους και τα παιδιά φυσικά, στο βαθμό που αντιλαμβάνονται τη διάκριση αγάπης και βαρβαρότητας, παρά την κατάσταση του εθισμού και του βομβαρδισμού με μηνύματα βίας που υφίστανται διαρκώς. Βαραίνει και τους γονείς, καθώς και τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, αλλά και τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, στο βαθμό που δεν αφιερώνονται σ’ έναν υπεράνθρωπο αγώνα (εναντίον γιγαντιαίων αντιπάλων, που έχουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους!) για την υπεράσπιση των παιδιών ή των μαθητών τους και της νεολαίας στο σύνολό της.

Οι δημοσιογράφοι, οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές και οι υπεύθυνοι των καναλιών έχουν όχι μόνο τεράστια ευθύνη, αλλά συχνά είναι οι αυτουργοί της αλλοτρίωσης και καταστροφής της νεολαίας μας. Οι εταιρίες κατασκευής και πώλησης κινητών τηλεφώνων και βιντεοπαιχνιδιών, τα μπαρ και οι εταιρίες του θεάματος, ομοίως. Πολλοί από κείνους που εργάζονται σ’ όλα αυτά θα ήταν λογικό να οδηγηθούν στη φυλακή.

Όμως, το κοινωνικό υπόστρωμα, για τη καλλιέργεια όλων των νοσηρών φαινομένων της εποχής μας, διαμορφώνεται με την ανοχή του ίδιου του κράτους. Η έλλειψη νόμων, από τη μία, ή η ολιγωρία για την εφαρμογή των υπαρκτών νόμων και, από την άλλη, ο τραγικός εξοβελισμός του πολιτισμού μας από την Παιδεία, εγκαταλείπει ανοχύρωτη τη νέα γενιά, παροπλισμένη την οικογένεια, μετέωρο το σχολείο, αδύναμη και συκοφαντημένη την Εκκλησία – επιτρέποντας στους εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ζωής να αλωνίζουν, κυριολεκτικά, τις ψυχές των παιδιών μας, μα και αναρίθμητων ενηλίκων, σαν θερισμένα στάχυα.

Μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο «πολιτισμός μας» και τι έχει να προσφέρει στα παιδιά της «μεταμοντέρνας κοινωνίας», που μεγαλώνουν ανάμεσα σε τηλεοπτικές σειρές θρίλερ και σε όνειρα για τον «μετανθρωπισμό» και την «τεχνητή νοημοσύνη»; Δεν είναι ένας «πολιτισμός» κοινωνικών διακρίσεων και σεξιστικών στερεοτύπων, επιστημονικής υπανάπτυξης, δεισιδαιμονιών και προκαταλήψεων;

Οι παραπάνω αδυναμίες του παρελθόντος δεν έχουν εκλείψει στην τεχνολογικά υπερεξελιγμένη εποχή μας. Ανεκπλήρωτα αιτήματα έχουν γίνει ο αυτοσεβασμός, η αγάπη στον πλησίον, η εμπιστοσύνη, οι οικογενειακοί δεσμοί, το φιλότιμο, η γαλήνη, και φυσικά η φιλοπατρία και η πίστη στον Θεό. Ο μοντέρνος άνθρωπος όλα αυτά τα αναζητά, αλλά δε γνωρίζει πού θα τα βρει, και, ενώ αποτελούν τον θησαυρό της πολιτισμικής μας παράδοσης και της πνευματικής μας κληρονομιάς -την οποία αγνοεί απελπιστικά- υιοθετεί υποκατάστατα εισαγόμενα από ξένους πολιτισμούς και παραδόσεις, που, αντί να τον προσανατολίσουν στον προορισμό του, συχνά επιτείνουν την αλλοτρίωσή του οδηγώντας τον σε μια Οδύσσεια δίχως τέλος.

Στο παρελθόν του λαού μας συναντούμε και βία και βαρβαρότητα και προκαταλήψεις (όπως και σήμερα, επαναλαμβάνω). Συναντούμε  όμως και ανακαλύπτουμε και υπέροχες συμβουλές, τόσον στον αρχαιοελληνικό λόγο, όσο, κυρίως, στα αγιοπνευματικά και πατερικά κείμενα.  Άλλωστε, «πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος / να ’ναι ήμερος, να ’ναι άκακος / λίγο ψωμί, λίγο κρασί / Χριστούγεννα κι Ανάσταση» (Οδυσσέας Ελύτης, Ο Ήλιος ο ηλιάτορας).).

Τι είναι αυτά, που διδάσκονται τα παιδιά μας, κύριε πρωθυπουργέ,  κυρία υπουργέ παιδείας, καθώς και κύριοι και κυρίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και των άλλων φορέων, που χαράζουν την «εκπαιδευτική πολιτική» της πατρίδας μας; Τι είναι, κύριοι πρώην πρωθυπουργοί και πρώην υπουργοί παιδείας και πρώην διαμορφωτές της ελληνικής εκπαίδευσης;

Αν δεν γνωρίζετε τα παραπάνω παραθέματα, πώς παραμένετε στις θέσεις που έχετε καταλάβει, σφετεριζόμενοι την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτών και της ελληνικής οικογένειας; Αν τα γνωρίζετε, πώς αποκόπτετε το άνθος του ελληνικού λαού απ’ αυτά;

Πάντως, σας διαβεβαιώνουμε ότι εμείς γι’ αυτά κατεβήκαμε στον πολιτικό στίβο. Διότι πρόκειται για τον πνευματικό οπλισμό των παιδιών μας, που θα τα βοηθήσει να πορεύονται στη ζωή και την Ιστορία με το κεφάλι ψηλά κι όχι υποταγμένα στους εξουσιαστές της οικουμένης.

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης - Θεολόγος, Υπεύθυνος της Θεματικής Ομάδας Παιδείας και Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ, Υποψήφιος Βουλευτής Ρεθύμνου