O Ραφαήλ Καλυβιώτης, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα ΝΙΚΗ στη συνέντευξη που παραχώρησε στους atticatimes.gr και την Οικονομική Αναλύτρια Δάφνη Γρηγοριάδη, τονίζει την σημασία που έχει για την Ευρώπη η ενεργειακή αυτάρκεια και εκφράζει ανησυχία για τη μη αξιοποίηση του φυσικού ενεργειακού πλούτου, όπως των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

«Η Ευρώπη αυτή την στιγμή οφείλει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, προκειμένου να έχει ενεργειακή αυτάρκεια. Όταν όμως χώρες όπως η δική μας, που διαθέτουν φυσικό ενεργειακό πλούτο δεν τον χρησιμοποιούν τι μπορεί να περιμένει κανείς;», επισημαίνει.

Τι σας οδήγησε να είστε υποψήφιος με την ΝΙΚΗ στις ευρωεκλογές και γιατί κάποιος να ψηφίσει εσάς;
Ρ.Κ.: Στην απόφαση να είμαι υποψήφιος με την ΝΙΚΗ στις εκλογές με οδήγησε η αναγνώριση του ότι η κλεψύδρα για την πατρίδα μας αδειάζει. Πλέον πολύ γρήγορα. Μου ήταν αδύνατο να παραμείνω αμέτοχος στα πολιτικά πράγματα. Ως νέος πατέρας το οφείλω πρωτίστως στο παιδί μου.

Γι’ αυτό και αποφάσισα να είμαι υποψήφιος με την ΝΙΚΗ, ένα μη προσωποπαγές κόμμα, ένα κόμμα της βάσης. Ένα κίνημα απλών, κανονικών και ευσεβών ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα είναι το μοναδικό που διαθέτει πρόταση πολιτισμού.

Η αλήθεια είναι ότι το ψηφοδέλτιο της ΝΙΚΗΣ διαθέτει πληθώρα επιλογών, πολύ αξιόλογων προσώπων. Ως πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών και βασικός συντελεστής του διαδικτυακού καναλιού Right2TheBone αλλά και μέσω της αρθρογραφίας μου σε αρκετά μέσα ενημέρωσης έχω εδώ και αρκετό καιρό μια διάφανη πολιτική πορεία, έχοντας αναπτύξει τις θέσεις και πεποιθήσεις μου δημοσίως, σε μία πληθώρα θεμάτων. Ο οποιοσδήποτε άλλωστε μπορεί να ελέγξει τις θέσεις μου στο www.rafail.gr

Θα ζήταγα από κάποιον να με ψηφίσει εάν θεωρεί – όπως κι εγώ – ότι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές οφείλουν να δώσουν αγώνα ενάντια στον δημογραφικό μαρασμό της πατρίδας μας, ενάντια στις πολιτικές των ανοικτών συνόρων που έχουν ως αποτέλεσμα την εισροή κάθε χρόνο πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική. Αλλά και την woke κουλτούρα που επιζητά να γκρεμίσει ή να ανανοηματοδοτήσει βασικά θεμέλια της κοινωνίας μας όπως η Εκκλησία και η Οικογένεια. Η υπεράσπιση των παραδοσιακών θεσμών πρέπει να λάβει χώρα και σε επίπεδο ευρωκοινοβουλίου. Πιστεύω ότι είμαι κατάλληλος για τον ρόλο αυτό.

Σε μια εποχή όπου αντιμετωπίζουμε αυξανόμενες γεωπολιτικές εντάσεις, ποιος είναι ο ρόλος που η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να διαδραματίσει;

Ρ.Κ.: Δυστυχώς ο οργανισμός που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει να είναι προσανατολισμένος στην εξυπηρέτηση πολιτικών συγκεκριμένων κρατών, τα οποία μεταχειρίζονται τις υπόλοιπες ως να είναι η αυλή τους. Οι εκρήξεις γύρω μας, από την Ουκρανία έως το Ισραήλ και την Ερυθρά θάλασσα αλλά και πιο πέρα δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια γεωπολιτική «μαύρη τρύπα». Και το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών, οι Έλληνες πολιτικοί επιλέγουν να «θυσιάσουν» τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, όπως βλέπουμε να συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στα δυτικά Βαλκάνια.

Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει αυτή την στιγμή αποφασισμένη αντί να προστατεύσει τα συμφέροντα των κρατών μελών της να προωθεί κάθε είδους ατζέντες που ως αποτέλεσμα έχουν την καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, όπως κάνει παραδείγματος χάριν με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Για να αποκτήσει τελικά ρόλο η Ευρώπη θα πρέπει πρώτα να κάνει μια στροφή ρεαλισμού, ειδάλλως θα συνεχίσει να αποτελεί τον «χρήσιμο ηλίθιο» άλλων δυνάμεων.

Κατά την διάρκεια της περιοδείας σας τι είναι αυτό που σας λέει ο κόσμος ότι θέλει για την Ευρώπη;
Ρ.Κ.: Αυτό που απασχολεί ιδιαιτέρως τους πολίτες είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Ευρώπη ως «δικαιολογία» για να περνά πολιτικές οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τα ζητούμενα στην πατρίδα μας. Με ρωτάνε παραδείγματος χάριν για ποιο λόγο η Ευρώπη αρνείται να πάρει θέση για τις τουρκικές προκλήσεις. Με ρωτάνε για ποιο λόγο εν μέσω της ενεργειακής κρίσης που επιβαρύνει τις τσέπες όλων μας η Ευρώπη συνεχίζει να πιέζει για την «πράσινη μετάβαση». Πώς μπορούν οι δικαιωματιστές της Ευρώπης να επιβάλλουν στην πατρίδα μας να ανοίγει τα σύνορά της όπως ακριβώς έγινε μετά το ναυάγιο στην Πύλο, με αποτέλεσμα τους προηγούμενους μήνες να σπάμε όλα τα ρεκόρ εισόδων λαθρομεταναστών, από το 2015 και μετά.

Η Ευρώπη, ως το άθροισμα των περισσοτέρων ευρωπαϊκών εθνών – κρατών, μπορεί και πρέπει να αποτελεί ένα «φόρουμ» αυτών, εντός του οποίου θα διασφαλίζεται ο σεβασμός των μικρότερων κρατών όπως η Ελλάδα. Και όχι να αποτελεί έναν οδοστρωτήρα υπό τον οποίο συντρίβονται οι εθνικές ιδιαιτερότητες και ταυτότητες. Γι’ αυτό άλλωστε και οι πλέον ραγδαία ανερχόμενες δυνάμεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αυτές που εκπροσωπούν την υπεράσπιση του έθνους κράτους.

Πώς μπορεί η Ε.Ε να αντιμετωπίσει την πρόκληση της διαμόρφωσης μιας ενιαίας ενεργειακής πολιτικής, δεδομένου των διαφορετικών εθνικών προτεραιοτήτων;

Ρ.Κ.: Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι το να ξεφύγει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών από την παλαβομάρα των «πράσινων πολιτικών». Που έχουν ως αποτέλεσμα την ενεργειακή φτώχεια και τον οικονομικό μαρασμό. Προφανώς και όλοι θέλουμε την προστασία του περιβάλλοντος, κανένας δεν θέλει την καταστροφή του. Αυτό όμως απέχει πολύ από τις αυτοκτονικές πολιτικές που ακραίες δυνάμεις της αριστεράς επιβάλλουν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η Ευρώπη αυτή την στιγμή οφείλει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, προκειμένου να έχει ενεργειακή αυτάρκεια. Όταν όμως χώρες όπως η δική μας, που διαθέτουν φυσικό ενεργειακό πλούτο δεν τον χρησιμοποιούν τι μπορεί να περιμένει κανείς; Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πάμπολλα. Και αντί εδώ και χρόνια να έχουμε προχωρήσει σε εξορύξεις περιμένουμε σε κάθε προεκλογική περίοδο ανακοινώσεις δίχως αντίκρυσμα από την κυβέρνηση, όπως είχαμε και τώρα.

Ο περίφημος Eastmed επίσης έχει παγώσει. Γιατί; Λόγω των αντιρρήσεων της Τουρκίας και της προσπάθειας της Δύσης να την κρατήσει στο … μαντρί. Για ποια «ενιαία» ενεργειακή πολιτική μπορούμε να μιλάμε όταν οι Βρυξέλλες δεν στέκονται δίπλα στην χώρα μας; Εάν υπήρχε ειλικρινής θέληση για ενιαία ενεργειακή πολιτική θα ξεκινούσε με αυτά. Εκτός και εάν η ενεργειακή αυτονομία δεν είναι ζητούμενο τελικά, αλλά μας ενδιαφέρει η προστασία συγκεκριμένων γερμανικών εταιρειών.