Ως Θεματική Ομάδα Παιδείας της «ΝΙΚΗΣ» χαιρετίζουμε τη γενναιόδωρη χρηματική προσφορά του Ιδρύματος Μελά για τον ευπρεπισμό των κτηριακών υποδομών Νηπιαγωγείων της Μαγνησίας.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η λειτουργικότητα των δημόσιων σχολικών κτηρίων εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από ιδιωτικές χορηγίες αποτελεί καθαυτό ένδειξη συστημικής αποτυχίας. Προγράμματα όπως το «ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ», τα «ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ» ή η δράση του Ιδρύματος Γ. Μελά καλύπτουν διαχρονικά ελλείψεις που όφειλε να καλύπτει η ίδια η Πολιτεία. Οι πολίτες δεν φορολογούνται για να μεταβιβάζεται η κρατική ευθύνη στους ιδιώτες.
Το πρόσφατο περιστατικό το αποδεικνύει. Η ανακοίνωση που δημοσιοποιήθηκε εστίασε στην προβολή της πρώην Υφυπουργού Παιδείας, και όχι στην ίδια τη δωρεά ή το έργο του Ιδρύματος. Αντί να γίνει μία ουσιαστική αυτοκριτική για την εγκατάλειψη των σχολικών υποδομών, η δωρεά παρουσιάστηκε ως πολιτικό επίτευγμα.
Το ερώτημα αναδύεται αβίαστα: Πού διοχετεύονται οι φόροι των Ελλήνων πολιτών, τους οποίους έχετε κυριολεκτικά εξαντλήσει; Ποιο είναι το πραγματικό έργο του πολιτικού προσωπικού της Κυβέρνησης στον τομέα της Παιδείας; Η μόνη σας «παρέμβαση» φαίνεται να είναι η αναζήτηση ιδιωτών χορηγών και η πανηγυρική τους παρουσίαση.
Όταν η Παιδεία εξαρτάται από ευεργέτες, χάνει τον χαρακτήρα της ως δημόσιο αγαθό. Δημιουργούνται σχολεία δύο ταχυτήτων: εκείνα που προσελκύουν χορηγίες και εκείνα που παραμένουν στο περιθώριο. Η Μαγνησία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αν δεν υπήρχε το Ίδρυμα Μελά, πολλά παιδιά θα συνέχιζαν να φοιτούν σε εγκαταλελειμμένα και επικίνδυνα κτήρια.
Η Ελλάδα έχει πράγματι μακρά παράδοση ευεργετών. Αυτοί όμως στήριξαν το Έθνος σε περιόδους φτώχειας και πολέμου — όχι σε συνθήκες υπερφορολόγησης και διαρθρωτικής αδράνειας. Σήμερα, η Πολιτεία χρησιμοποιεί τους ευεργέτες ως επικοινωνιακό άλλοθι για να καλύψει τις ελλείψεις και την ανεπάρκειά της.
Ένα κράτος που χρειάζεται χορηγούς για να βάψει και να συντηρήσει νηπιαγωγεία, ουσιαστικά αποποιείται του θεσμικού του ρόλου. Και όταν το πολιτικό προσωπικό επιλέγει να φωτογραφίζεται αντί να εργάζεται για την επίλυση των προβλημάτων, αποδεικνύει πόσο ρηχή είναι η αντίληψή του για τη δημόσια Παιδεία.
Κλείνοντας, απευθύνουμε ένα ερώτημα προς την πρώην Υφυπουργό Παιδείας: Γιατί η μαθητιώσσα νεολαία δεν γνωρίζει τον Ευπατρίδη Γεώργιο Μελά και το έργο του; Γιατί, ούτε με αφορμή τη δωρεά, δεν υπήρξε ούτε μία δημόσια αναφορά ή φωτογραφία του Ιδρύματος ή των ανθρώπων που το στηρίζουν, ενώ δόθηκε έμφαση στην προσωπική σας προβολή;
Η απάντηση είναι προφανής: Οι κοινωνικοί εργάτες μένουν στην αφάνεια για να αποφευχθεί η σύγκριση. Και αυτή η σύγκριση θα ήταν αμείλικτη.
Ίσως ήρθε η ώρα να αναζητήσετε και χορηγό για το λιμάνι της Αλοννήσου, που περιμένει εδώ και πάνω από δέκα χρόνια τις «δεσμεύσεις» του Πρωθυπουργού για αναβάθμιση.
Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να γνωρίζει ποιος στηρίζει έμπρακτα τα σχολεία και ποιος περιορίζεται σε φιέστες και δημόσιες σχέσεις.