Αὒριο, 25 Μαρτίου, ἐορτάζομε τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Συνήθως δέν δίνομε ἰδιαίτερη σημασία, δέν «στεκόμαστε» στήν αὐριανή ἐορτή ἀκόμα καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί. Ἐξάλλου, εἰδικά γιά ἐμᾶς τούς Ἑλληνες, ἡ μέρα συμπίπτει μέ τήν ἐθνική ἑορτή, καί ὁ νοῦς μας εἶναι συνήθως στίς παρελάσεις καί στήν σχετική κινητικότητα καί δέν δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία στόν Εὐαγγελισμό.
Και ὃμως ἡ αὐριανή ἐορτή εἶναι ἲσως ἡ σημαντικότερη ἐορτή τῆς ἀνθρωπότητας, ἀκόμα μεγαλύτερη και ἀπό αὐτήν τῆς καθολικῆς, ἐνσάρκου ἀναστάσεως ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός δέν θέλησε τόν θάνατο. Ἀπό τήν στιγμή ὅμως τῆς δικῆς μας πτώσεως ἐπιτρέπει τόν θάνατο, ἐπιτρέπει αὐτήν τήν σκιά, αὐτήν τήν ἀρρώστια, ὡς καθολική βοήθεια πρός τήν σωτηρία μας, θέτοντας ἕνα ὅριο στήν ἁμαρτία, δίνοντας τήν δυνατότητα καί ἐπιτρέποντας σέ ὅποιον τό θέλει νά σωθεῖ. Μέ τήν ἀνάστασή του λοιπόν καί τήν ἒνσαρκο ἀνάσταση ὃλων μας κατά την Δευτέρα Παρουσία, κλείνει αὐτή ἡ παρένθεση. Ὁ παροδικός αὐτός κύκλος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου πού ἄνοιξε μέ τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου θά ὁλοκληρωθεῖ μέ τήν καθολική ἀνάσταση ὅλων μας κατά τήν Δευτέρα Παρουσία καί αὐτή ἡ περίοδος θά ἀποτελεῖ ἕνα σύντομο μόνο κεφάλαιο στήν ἀτελεύτητη ἀνθρώπινη ἱστορία. Τό καθολικό λοιπόν δῶρο τῆς ἀναστάσεως δέν εἶναι τό μεῖζον.
Τό μεῖζον καί τό κατεξοχήν καινό στήν ἱστορία εἶναι ἡ συγκλονιστική στιγμή τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου, τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Εἶναι ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ἡ Μαρία εἶπε ἐλευθέρᾳ βουλήσει τό «γένοιτο» καί ὁ Ἂσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη. Ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Θεός τοῦ Μωυσῆ, ὁ Θεός τῶν Προφητῶν εἶναι τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἄσαρκος Λόγος. Συγκεφαλαιώνοντας καί ἐκπληρώνοντας τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Ἄσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη. Θεάνθρωπος πλέον, ἀνοίγοντας καί σέ μᾶς τίς πύλες μιᾶς κατά χάριν Θεανθρώπινης ὑπάρξεως μέ πρῶτο παράδειγμα τήν Παναγία μας.
Τό μείζoν γεγονός εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου· καί ἔτσι δόθηκε καί σέ μᾶς ἡ δυνατότητα νά ἐκπληρώσομε αὐτό πού ἤθελε ὁ Θεός γιά μᾶς, τόν σκοπό δηλαδή καί τήν ὁλοκλήρωση καί τῆς δικῆς μας δημιουργίας: τό καθ’ ὁμοίωσιν. Εἴμαστε φτιαγμένοι κατ’ εἰκόνα καί προορισμός καθενός ἀπό μᾶς εἶναι τό καθ’ ὁμοίωσιν, ἡ κατά χάριν Θεανθρωπία. Μέ τήν σάρκωσή του ὁ Ἄσαρκος Λόγος ἕνωσε ἀμετάκλητα, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως τήν ἀνθρώπινη μέ τήν θεία φύση. Μιά νέα πρωτοφανής καί ἐν πολλοῖς ἀσύλληπτη νέα ὑπαρκτική κατάσταση, μιά νέα ὀντολογία ἀνέτειλε. Αὐτός, ἡ κεφαλή τοῦ χοροῦ, ὁ πρῶτος Θεάνθρωπος, ἄνοιξε καί σέ μᾶς διάπλατα τήν πόρτα τῆς κατά χάριν Θεανθρωπίας. Αὐτός Θεός πού ἔγινε καί ἄνθρωπος καί ἐμεῖς ἄνθρωποι πού ἔχουμε τήν δυνατότητα τῆς κατά χάριν θεώσεως, τῆς κατά χάριν θεανθώπινης ὑπάρξεως, τῆς κατά χάριν ἀσυγχύτου καί ἀδιαιρέτου ἑνώσεως μέ τόν Χριστό καί δι’ αὐτοῦ μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Καί ἐνωνόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως μέ τόν Χριστό ἐνοῦται ταυτοχρόνως, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως καί μέ ὅλους τούς ἄλλους πού εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό ζῶντες, τεθνεῶτες, καί μέλλοντες ἐλθεῖν. Ἕνα σῶμα, μιά ἑνότητα, μιά ὀντότητα μέ κεφαλή τόν Χριστό, ἕνα σῶμα πορευόμενο ἀενάως ἀπό δόξης εἰς δόξαν.
Τό μεῖζoν λοιπόν γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου, τῆς ἀπαρχῆς τῆς Θεανθρωπίας καί τῆς δυνατότητας καί τῆς δικῆς μας κατά χάριν θεώσεως ἑορτάζουμε τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Ἴσως γι’ αὐτό θά ἔπρεπε νά στεκόμαστε λίγο παραπάνω καί νά τιμούσαμε λίγο περισσότερο τήν ἡμέρα αὐτή. Ἡμέρα ἡ ὁποία θά τιμᾶται μέ μεγάλη λαμπρότητα ἀενάως.
Ἰωάννης Κων. Νεονάκης