Την Κυριακή 30 Ιουνίου έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας μας, που ξεκινά από τον Πανάγιο Τάφο και την Ανάσταση του Κυρίου μας, συνεχίζει στην Ανάληψή Του, επιστεγάζεται από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής -ημέρα γενεθλίων της Εκκλησίας μας- γιγαντώνεται με την ανάμνηση του έπους των Αγίων Αποστόλων, και ολοκληρώνεται με την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Δηλαδή, από το κενοτάφιο του Χριστού μας, φτάνουμε στην μίμησή Του και την κατά χάριν θέωση εκατομμυρίων ανθρώπων κάθε ηλικίας, φύλου, βιοτής, μόρφωσης και επαγγέλματος.

Την ίδια μέρα όμως παράλληλα άνοιξε ένας άλλος μεγάλος κύκλος στο μέλλον της Εκκλησίας μας: Ήταν η πρώτη φορά που εορτάστηκε αγιοπρεπώς ο Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ένας άγιος των ημερών μας (1877-1964). Ο Άγιος Γερβάσιος υπήρξε ο ιδρυτής των κατηχητικών σχολείων, όταν τον Οκτώβριο του 1923, 101 χρόνια πίσω μας, έγραψε τα πρώτα ελληνόπουλα της Πάτρας σε κατηχητικά μαθήματα, και μάλιστα όταν έφτασε το καλοκαίρι του 1924 δεν τα διέκοψε, αλλά τα συνέχισε, ιδρύοντας έτσι και την πρώτη θερινή παιδική κατασκήνωση στην Ελλάδα.

Η παράδοξη σύμπτωση των δύο αυτών γεγονότων, μας θυμίζει ότι η σωτηρία μας, η προσωπική και της πατρίδας, είναι στα χέρια μας. Οι Άγιοι Πάντες δεν αγίασαν επειδή βρέθηκαν σε Αγίους Τόπους, αλλά επειδή εφάρμοσαν  Αγίους Τρόπους. Και οι Άγιοι Τρόποι μαθαίνονται. Διδάσκονται. Γίνονται παράδειγμα. Εδώ και ο ρόλος της κατηχητικής Παιδείας. Να στείλουμε τα παιδιά μας στα κατηχητικά. Να κάνουμε τα σπίτια μας και τον βίο μας, λαμπάδα και ζωντανή κατήχηση για τον πλησίον μας. Να αγωνιστούμε να αγιάσουμε, και κοντά στον φιλότιμο αγώνα μας, να βρει ξανά τον δρόμο της και να αγιάσει και η πατρίδα μας.