Ένας διαρκής, ενοχλητικός, ύπουλος πόλεμος φθοράς, βρίσκεται σε εξέλιξη εναντίον της Πατρίδας. Ένας υβριδικός διαρκής πόλεμος που κατευθύνεται από συγκεκριμένα κέντρα. απέναντι σε αυτή την απειλή, η χώρα οφείλει να εγκαθιδρύσει ένα «Ενιαίο Εθνικό Δόγμα Υβριδικής Άμυνας», με πυλώνες τον πληθυσμιακό έλεγχο, την ενεργητική αποτροπή, την κοινωνική συνοχή και τον πολιτισμικό αναστοχασμό.
Η Ελλάδα δέχεται υβριδικό πόλεμο. Όχι στο κλασικό πεδίο μάχης, αλλά σε ένα ρευστό και πολυεστιακό χώρο της αποσταθεροποίησης. Στη γλώσσα της στρατηγικής, αυτός ο πόλεμος δεν εκτυλίσσεται με πυραύλους και μαχητικά, αλλά με φωτιές σε νησιά, με βάρκες που ξεφορτώνουν ασταμάτητα λαθρομετανάστες, άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας, με αφηγήσεις που διαβρώνουν την εθνική ταυτότητα και με σιωπηρές επιθέσεις, που περνούν κάτω από το ραντάρ της κοινής γνώμης.
Πρόκειται για έναν ανορθόδοξο πόλεμο, όπως τον περιέγραψε ο Ρόμπερτ Τέιμπερ στο κλασικό του έργο «The War of the Flea» (Ο Πόλεμος των Ψύλλων). Ένας διαρκής, ενοχλητικός, ύπουλος πόλεμος φθοράς, όπου ο επιτιθέμενος είναι μικρός και άγνωστος, αλλά τα τσιμπήματά του αθροιστικά γίνονται θανάσιμα.
Ο Τέιμπερ εξηγεί πώς ένας πιο αδύναμος αντίπαλος μπορεί να κατατρίψει έναν πιο ισχυρό εχθρό με συνεχή, ασύμμετρα πλήγματα.
Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει μόνο από επίσημους στρατούς, ή διακηρυγμένους αντιπάλους. Ο εχθρός της είναι άυλος, πολυπρόσωπος και ενίοτε «σύμμαχος» στο ΝΑΤΟ. Την αποδυναμώνει μεθοδικά, είτε φορτώνοντας τα νησιά της με πληθυσμούς χωρίς έλεγχο, είτε στήνοντας φωτιές σε δασικά ή στρατηγικά σημεία, είτε αποδομώντας μέσω ΜΚΟ, διεθνών πιέσεων και εσωτερικών φορέων το πατριωτικό φρόνημα και τη συνοχή της κοινωνίας.
Όπως ο «ψύλλος» στον τίτλο του Τέιμπερ, οι επιθέσεις αυτές είναι μικρές, δύσκολο να εντοπιστούν και ακόμα πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν άμεσα. Όμως το «σώμα» της πατρίδας δέχεται συνεχώς αυτά τα τσιμπήματα, μέχρι να καταρρεύσει από αιμορραγία. Η στρατηγική αυτή βασίζεται στη φθορά, στην απογοήτευση του πληθυσμού και στο να συνηθίσει ο λαός την παραίτηση, να εσωτερικεύσει την ήττα ως φυσιολογική.
Σήμερα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για «αναπόφευκτη» δημογραφική αντικατάσταση, για «παγκόσμια πραγματικότητα» μετανάστευσης, για «νέες ταυτότητες», που θα προκύψουν από την ανάμιξη των πληθυσμών. Αυτή η ρητορική δεν είναι αφέλεια, είναι μέρος της επίθεσης.
Η κυβέρνηση έχει το ιστορικό βάρος να προστατεύσει την Πατρίδα, όχι να τη διαχειριστεί σαν πολυεθνική εταιρεία. Αντιθέτως, παρατηρούμε απάθεια, αναβλητικότητα και έναν ανεξήγητο φόβο να αρθρώσει έστω και έναν ρεαλιστικό πατριωτικό λόγο. Σαν να έχει εσωτερικεύσει τον ρόλο του κομπάρσου σε ένα γεωπολιτικό σενάριο που γράφουν άλλοι, μακριά από τις ανάγκες και τις αξίες του ελληνικού λαού.
Κι όμως, όσο η Ελλάδα παραμένει αδρανής, οι «ψύλλοι» πυκνώνουν, από την αποσταθεροποίηση στη Λιβύη και τις απειλές περί ενεργειακών διαδρόμων, που δεν θα μας περιλαμβάνουν, μέχρι την οργανωμένη πληθυσμιακή πίεση από την Τουρκία και τα Βαλκάνια.
Δεν αρκεί να διαχειριζόμαστε τις συνέπειες. Πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική φθοράς, η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί να χάσει έναν πόλεμο με όπλα. Θα καταρρεύσει από μέσα, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Έτσι ακριβώς λειτουργεί «ο πόλεμος του ψύλλου». Ο μεγάλος στρατός κατανικάται από έναν εχθρό, που αρνείται να δώσει τη μάχη στο μέτωπο· τον εξουδετερώνει από τα νώτα.
Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα – ΝΙΚΗ θεωρεί πως απέναντι σε αυτή τη στρατηγική, η χώρα οφείλει να εγκαθιδρύσει ένα «Ενιαίο Εθνικό Δόγμα Υβριδικής Άμυνας», με πυλώνες τον πληθυσμιακό έλεγχο, την ενεργητική αποτροπή, την κοινωνική συνοχή και τον πολιτισμικό αναστοχασμό.
Πρέπει να ανασχεθεί η ροή λαθρομεταναστών στα νησιά και να απομακρυνθούν οι υπάρχουσες υπερσυγκεντρώσεις. Πρέπει να επανεξεταστεί η στρατηγική σε κρίσιμα μέτωπα όπως η Λιβύη, όπου η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί «θεατής» σε εξελίξεις που τη θίγουν άμεσα. Και πρέπει επιτέλους να καταρρεύσει το αφήγημα της ήττας και του «αναπόφευκτου», που διαχέεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και «ειδικούς».
Η ΝΙΚΗ διαμηνύει οτι η Πατρίδα δεν χρειάζεται ρητορικά προσχήματα. Χρειάζεται βούληση. Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι αυτός ο λαός μεγαλούργησε μόνο όταν δεν φοβήθηκε να αντισταθεί. Και τώρα ήρθε ξανά αυτή η ώρα.
Ο πόλεμος είναι ήδη εδώ. Δεν μοιάζει με τους παλιούς. Μα είναι εξίσου επικίνδυνος. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι η σιωπή.
ΘΟ Εθνικής Αμύνης της ΝΙΚΗΣ
